|
Title
|
كاركردهاي دورانه راوي در روايت اول شخص
|
|
Type
|
Article
|
|
Keywords
|
روايت، راوي اول شخص، ساختار، كاركرد دوگانه، گفتمان شوشي
|
|
Abstract
|
راوي اول شخص را بايد يك «راوي- شخصيت» يا سوژه «شوشگر»ي دانست كه هم زمان هم «روايتگر» و هم «تجربه گر» است. با اينكه هويت روايت اول شخص به حفظ اين كاركرد دوگانه وابسته است، گاه برقراري موازنه ميان اين كاركردها دشوار است؛ زيرا در برخي موارد سويه «تجربه گري» از دست مي رود و راوي- مانند راوي سوم شخص- تنها به كار روايتگري مي پردازد. با وجود اهميت بررسي اين چالش و شناسايي راهكارهاي ايجاد موازنه ميان كاركردهاي دوگانه راوي اول شخص، بررسي پيشينه آراي روايت شناسان نشان مي دهد كه اين موضوع تا كنون در پژوهشي جداگانه بررسي نشده است. مقاله حاضر بر آن است تا به روشي توصيفي- تحليلي، ضمن استفاده از مبحث نشانه-معناشناسي در خصوص گفتمان شوشي به توسعه مبحث دوگانگي نقش راوي اول شخص، دلايل تضعيف سويه «تجربه گري» و راهكارهاي حفظ اين كاركرد بپردازد. بستر اين پژوهش نه رمان: «بوف كور»، «مدير مدرسه»، «سال بلوا»، «همسايه ها»، «داستان يك شهر»، «زمين سوخته»، «سگ و زمستان بلند»، «چراغها را من خاموش مي كنم» و «پرنده من» بوده است. نتيجه نشان مي دهد كه غالبا در دو موقعيت «توصيف محيط پيرامون» و «گفت وگوي شخصيت-ها»، نقش تجربه گري راوي با چالش جدي رو به رو مي شود. علاوه بر اين، دخالت ذهن راوي در روايت از طريق ارجاع به احساس، تفكر، قضاوت، تفسير يا حدس و گمان او در كنار شگردهايي چون «تداعي» و «جريان سيال ذهن»، «حديث نفس» و«تك گويي دروني» را مي توان راهكارهاي مؤثري براي حفظ سويه «تجربه گري» راوي اول شخص به شمار آورد.
|
|
Researchers
|
Leila Rezaei (First researcher)
|