احسان حیدرزاده

در سال های اخیر، با افزایش مهاجرت به شهرها و گسترش شهرنشینی، معضلات فراوانی در مقابل شهرهای گسترش یافته قرار گرفته است. سکونتگاه های غیر رسمی یکی از مشکلات شهرهای امروزی است که از جمله مشخصه آن پایین بودن کیفیت زندگی، فقر، مسکن ناهنجار و رفتارهای اجتماعی ضد جامعه شهری است. در نتیجه ی افزایش سکونتگاه های غیر رسمی مطالعة کیفیت زندگی در نواحی شهری در دهه های اخیر به عنوان ابزاری در مدیریت و برنامه ریزی شهری مورد توجه گسترده برنامه ریزان شهری بوده است. به طور عام هدف از مفهوم کیفیت زندگی شهری تمییز دادن توسعه صرفا کالبدی و کمی به توسعه پایدار و توجه به ارکان کیفی در زندگی شهروندان است. هدف از این پژوهش، مقایسه کیفیت زندگی در دو سکونتگاه غیر رسمی شهر بوشهر (تنگک1 و تنگک2) بوده است که با توجه به یافته های پژوهش مشخص گردید وضعیت کیفیت زندگی در تنگک1 نابسامان تر از تنگک2 است، در این پژوهش در ابتدا به مطالعه مبانی نظری کیفیت زندگی در سکونتگاه های غیر رسمی و بررسی شاخص های سنجش کیفیت پرداخته شده، و در ادامه با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی مقایسه کیفیت زندگی در 2 محله صورت گرفته است که طبق نتایج بدست آمده بیشترن امتیاز متعلق به معیار حیات اقتصادی با امتیازی معادل 0.334 است، امتیاز کیفیت زندگی در محله تنگک 1 0.4049 و در تنگک 2 0.5969 می باشد در نهایت با توجه به نتایج پژوهش و به تفکیک زیرمعیارهای سنجش کیفیت زندگی، جهت ارتقا کیفیت زندگی در تنگک1 راهکارهایی ارائه شده است.