حسین مهتدی

قرآن سندی آسمانی و استوار نامه ای ملکوتی است که پیامبر اکرم(ص) آن را برای اثبات رسالت خویش در برابر جهانیان گشوده است، قرآن کریم از سبک و اسلوب معجزه آسایی برخوردار است که هیچ کتابی آن را ندارد، از طرفی استعاره به عنوان مهمترین نوع مجاز، یکی از زیباترین و بلیغ ترین شیوه های بیانی قرآن کریم می باشد و به مثابه ی ابزاری برای تفکر، تصویرآفرینی و شناخت مفاهیم انتزاعی است. یکی از مهمترین شاخصه های اعجاز قرآن کریم، استعاره های موجود در آن می باشد که این امر صرفاً برای آرایش و تزیین کلام نمی باشد بلکه در راستای اندیشه دینی صورت گرفته است. روش کار در پژوهش بر این اساس بوده که ابتدا به بیان تعریفی مختصر از استعاره و انواع آن می پردازیم، سپس هر یک از این شواهد را به صورت جداگانه مورد تحلیل و بررسی قرار خواهیم داد. هدف از این پژوهش این است که با استعانت از کتاب المیزان، اثر برجسته ی مرحوم علامه طباطبایی، ضمن بررسی رویکرد علامه به استعاره و انواع آن، به تحلیل مفهومی استعاره های موجود در قرآن کریم نیز بپردازیم تا در این راستا علاوه بر توانایی و هنر قرآن در بهره گیری از جنبه های معرفتی و زیباشناسی، وجه تمایز آن را نیز با سایر متون ادبی آشکار کنیم.