حمید شاهبندرزاده

زمینه: تاب آوری زنجیره تأمین دریایی به عنوان توانایی زنجیره تأمین برای مقابله با ریسک ها و بازگشت به سطح عملکرد عادی خود پس از وقوع اختلال تعریف می شود. از ان جایی که رویدادهای مخرب (ریسک ها) غیر قابل پیش بینی می باشند لذا زنجیره های تأمین دریایی نسبت به عواقب این اختلال ها آسیب پذیرتر شده اند. بنابراین افزایش تاب آوری زنجیره تأمین دریایی برای کاهش آسیب پذیری های آن اهمیت زیادی دارد. هدف: هدف این پژوهش عبارت است از تحلیل تاب آوری زنجیره تأمین دریایی بندر بوشهر با استفاده از رویکرد گسترش کارکرد مبتنی بر مذاکره (NegoQFD). روش‏شناسی: پژوهش حاضر یک پژوهش تحلیلی- توصیفی است و از نظر هدف کاربردی می باشد. جامعه آماری این پژوهش به دو دسته تقسیم می شود. دسته اول شامل مشتریان خدمات حمل و نقل دریایی بندر بوشهر و دسته دوم متشکل از مدیران و کارشناسان زنجیره تأمین دریایی بنادر بوشهر، شهید رجایی، شهید باهنر و امام خمینی است که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 86 نفر از مشتریان به عنوان نمونه اول و 21 نفر از مدیران و کارشناسان به عنوان نمونه دوم انتخاب شده اند. در این پژوهش یک رویکرد مبتنی بر روش های گسترش کارکرد کیفیت (QFD)، گسترش کارکرد کیفیت مبتنی بر مذاکره (NegoQFD) و برنامه ریزی عدد صحیح صفر و یک، به منظور تحلیل تاب آوری زنجیره تأمین دریایی، توسعه یافته است. یافته‏ها: نتایج عددی برای اهمیت ریسک ها و اقدام های تاب آوری زنجیره تأمین دریایی و همچنین سطح مطلوب (بین 7-0) از طریق روش های QFD و NegoQFD محاسبه شده است و سپس اقدام های منتخب برای اجرا در زنجیره تأمین دریایی بوشهر از طریق مدل برنامه ریزی صفر و یک تعیین شده اند. یافته ها حاکی از آن است که ریسک های مربوط به منابع انسانی، ریسک های مربوط به تجهیزات و امکانات بندری (کمبود یا ضعف تجهیزات و امکانات)، عدم تطابق با پیشرفت تکنولوژی مهم ترین ریسک ها در زنجیره تأمین دریایی می باشند. همچنین مهم ترین اقدام ها برای افزایش تاب آوری زنجیره تأمین دریایی بوشهر عبارتند از: اقدام های مربوط به پیش بینی و پیش گیری، مدیریت خدمات مشتری و ایمنی و امنیت. علاوه بر این، اقدام های مربوط به تجهیزات و زیرساخت ها از اهمیت بالایی برخوردار هستند. نتیجه‏گیری: سطح اجرای تمام اقدام های تاب آوری در زنجیره تأمین دریایی بندر بوشهر در مقایسه با سطح مطلوب و بندر