محمدامین کهن مو

گیاه آلوئه ورا به عنوان گونه ای متحمل به تنش خشکی معرفی گردیده است. با این حال جهت به دست آوردن پتانسیل عملکرد کمی و کیفی این گیاه مدیریت صحیح آبیاری و تغذیه ضروری می باشد. به منظور بررسی تأثیر کودهای زیستی بر عملکرد کمی، کیفی و کارایی مصرف آب در شرایط تنش خشکی در گیاه دارویی آلوئه ورا (Aloe vera L.)، آزمایشی به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال های زراعی 96-1395 و 97-1396 در مزرعه ای تحقیقاتی در شهرستان دشتستان واقع در استان بوشهر اجرا گردید. رژیم آبیاری به عنوان عامل اصلی در چهار سطح شامل تأمین 100 (شاهد)، 75، 50 و 25 درصد نیاز آبی گیاه و کودهای زیستی به عنوان عامل فرعی در چهار سطح شامل کاربرد میکوریزا (Glomus mosea)، کاربرد کود فسفات بارور2 شامل باکتری حل کننده فسفات از گونه های Pantoea agglomerans strain P5) و Pseudomonas putida strain P13) ، کاربرد میکوریزا به همراه کود فسفات بارور2 و عدم استفاده از کود زیستی (شاهد) در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بیشترین درصد کلونیزاسیون ریشه در شرایط تنش آبی کمتر ( تأمین 25 درصد) به همراه کاربرد تلفیق دو نوع کود زیستی به دست آمد. به دنبال این رخداد، تأثیرات مشابهی از اعمال تیمارها بر صفات فیزیولوژیک و مورفولوژیک گیاه مانند مقدار مقدار نیتروژن و فسفر برگ، محتوای نسبی آب برگ، حداکثر عملکرد فتوشیمیایی فتوسیستم II، ، کلروفیل، پروتئین محلول برگ، تعداد برگ و پاجوش و سرعت طویل شدن برگ مشاهده گردید.