سیدناصر جابری

ادبیات اقلیمی یکی از انواع و گونه های قابل تأمل در ادبیات معاصر است و امروزه در برخی از متون تاریخ ادبیات معاصر آن را به عنوان یکی شاخه های قابل تفکیک با مشخصات منحصر به فرد پذیرفته اند. داستان بلند «خلخال شوم» اثری با ویژگی های برجستۀ ادبیات اقلیمی است که تا کنون از این نظر به آن توجهی نشده است. اگرچه توجه به زبان و عناصر بومی در دیگر آثار ادبی جنوب دیده می شود و این ویژگی برای این اثر منحصر به فرد نیست، اما نحوۀ نمود و بروز آن قابل تأمّل است. از این نظر می توان «خلخال شوم» را اثری در خدمت زبان و فرهنگ بومی به شمار آورد؛ متنی که مخاطب را به جستجوی برخی واژگان و اماکن تشویق می کند و اهمیت آن ها را به شکل عمیق و رازآلودی گوشزد می نماید. روش تحقیق در این مقاله مبتنی بر جستجو و تعیین واژگان، ترکیبات و اصطلاحات بومی بوده و انتخاب شواهد بر اساس آشنایی و آگاهی مؤلفان از لهجه بوشهری شکل گرفته است و در مواردی که معنای واژه یا اصطلاحی دشوار و مبهم بوده، به روش جستجو در فرهنگ لغات، استفاده از فضای مجازی و پرسش از صاحب نظران آن ابهام یا مشکل مرتفع گردیده است. نتیجۀ این تحقیق این است که علاوه بر نشان دادن وجوه ادبیات اقلیمی در داستان «خلخال شوم»، واژگان، ترکیبات و اصطلاحات بومی آن را برای خوانندگان ناآشنا تعریف می کند.