فریده السادات حسینی

مقدمه: امروزه، روان درمانی رواج گسترده ای پیدا کرده است و به عنوان یک حرفه ی مستقل در نظر گرفته می شود. یکی از مشکلات پایدار و آزاردهنده ی کلینیک ها و درمانگران سامت روان ترک زودرس روان درمانی و مشاوره توسط بیماران است. پدیده ی ترک زودرس روان درمانی در تمامی رویکردهای درمانی و در سرتاسر جهان وجود دارد. هدف اصلی پژوهش حاضر تعیین نقش الگوی دلبستگی بیمار به درمانگر و انگیزش درمان در پیش بینی ترک زودرس روان درمانی و مشاوره بود. روش کار: طرح پژوهش حاضر توصیفی مقطعی بود. جامعه ی آماری، تمامی بیماران به کلینیک های روانشناسی و روانپزشکی سطح شهر مشهد بودند. افراد نمونه به شیوه ی نمونه گیری در دسترس غیر تصادفی در فاصله ی زمانی مرداد ماه 1402 تا مهر ماه 1403 انتخاب شدند. 354 نفر در پژوهش حاضر مشارکت داشتند. برای سنجش متغیرهایی مورد بررسی در این پژوهش از مقیاس اطلاعات جمعیت-شناختی و بافتاری برای بیمار، مقیاس پیامد درمانی ) ،)OQ®-42.2 مقیاس الگوی دلبستگی بیمار به درمانگر ) CATS ( و مقیاس انگیزش درمان ) TMQ ( استفاده گردید. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد الگوی دلبستگی بیمار به درمانگر، انگیزش درمان، الگوی دلبستگی ایمن، الگوی دلبستگی اجتنابی و الگوی دلبستگی دوسوگرا پیش بینی کننده ی ترک زودرس روان درمانی و مشاوره است P>0/01( (. در آخرین مدل تحلیل رگرسیون مقدار ضریب تعیین تعدیل شده 741 / 0 بدست آمد و نشان دهنده ی این است که متغیرهای پیش بینی کننده ی پژوهش- حاضر 74 % تغییرات ترک زودرس روان درمانی و مشاوره را پیش بینی می کنند. نتیجه گیری: در پژوهش حاضر تاش گردید تا شناخت عمیقی از تاثیر الگوهای دلبستگی بیمار به درمانگر و انگیزش درمان بر ترک زودرس روان درمانی و مشاوره توسط بیماران حاصل گردد. پژوهش حاضر به عنوان یک ضرورت مهم در علم و عمل رشته ی روانشناسی بالینی و درمان اختالات روانی است. شناخت عوامل تاثیرگذار در ترک زودرس روان درمانی و مشاوره به درمانگران اجازه م یدهد تا تکنی کهای مناسب را برای کنترل این عوامل اتخاذ کنند.