جهانگیر حیدری

برای دستیابی به توسعه پایدارشهری راهکارهای متعددی، اعم از کالبدی، زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، در شهرهای کشورهای مختلف جهان اعمال و تجربه شده است. در این بین یکی از مهمترین راهکارهای اساسی، اتخاذ رویکرد راهبردی می باشد که تقریباً اکثرجنبه های کالبدی و غیرکالبدی را در برمی گیرد. به طور خلاصه راهبردی را می توان الگویی هدایتی برای جریان منفرد اقدامات و تصمیمات مستمر دانست و در بُعد شهری، رویکرد راهبردی توانها و مشکلات اصلی نواحی شهری را مد نظر قرار داده و روشهای موثر عمل در شهرها را شناسایی می نماید و بر دو رکن اساسی "حکمروائی (حکمرانی) خوب شهری" و "مدیریت خوب شهری" استوار است. "حکمروائی خوب شهری" به مجموعه شیوه هایی اطلاق می شودکه از طریق آنها افراد و نهادها (عمومی و خصوصی) امور مشترکشان را برنامه ریزی و مدیریت می کنند و تمامی بازیگران عرصه امور عمومی شهر در محدوده آن قرار می گیرند. حکمروائی خوب شهری پیش شرطی برای رسیدن برای توسعه پایدار شهری است، چرا که عدم تمرکز، مدیریت منابع محدود، مشارکت همگانی، شراکت بین شهر، دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی، ابزارهای اصلی نبرد شهرها برای پاسخگویی به نیازهای اجتماعی و پایداری توسعه هستند. مهمترین ویژگی چنین روشی مشارکت جو بودن؛ پیروی از قانون؛ شفافیت؛ پاسخدهی؛ انصاف و دربرگیری؛ اثربخشی و کارآمدی؛ اجتماع گرایی و پاسخگویی می باشد. نکته مهم دیگر در این رویکرد وجود بازیگران مهمی همچون دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی می باشد که در تعامل با همدیگر شهر را به سمت پایداری سوق می دهند. "مدیریت خوب شهری" رکن دیگر رویکرد راهبردی می باشد و فرایندی است که بوسیله آن اهداف توسعه شهری به اجرا در می آید و تاکیدش بر این است که چگونه تصمیمات گرفته شده درون یک سیستم حکمرانی خوب، به عمل تبدیل شود. این نوع مدیریت شامل سه عنصر اصلی یعنی؛ ترتیبات نهادی، مدیریت مالی و برنامه ریزی کالبدی و فضایی می باشد که برای اجرای هر کدام از آنها شیوه های خاصی در برخی از کشورها، بویژه کشورهای توسعه یافته، اعمال شده است. بنابراین، با توجه به اهمیت رویکرد راهبردی در دستیابی به توسعه پایدار شهری ضروریست اتخاذ چنین رویکردی در دستورکار قانون گذاران، مسئولین ملی و محلی، برنامه ریزان، کارشناسان و سایر دست اندرکاران امور شهری قرار گیرد تا با بکارگیری آن شهرهای کشور از