مصطفی دهقانی

زمینه: مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری خاص با چالشهای روانی و عاطفی متعددی مواجهاند که میتواند تابآوری، همدلی و سلامت روان آنها را تحت تأثیر قرار دهد. آموزش مثبتاندیشی بهعنوان یک مداخله روانشناختی میتواند به بهبود این جنبهها کمک کند و کیفیت زندگی این مادران را ارتقا دهد. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مثبتاندیشی بر تابآوری، همدلی و پریشانی روانشناختی مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری خاص میباشد. روش تحقیق: این پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری خاص در شهر بوشهر به تعداد 342 نفر میباشد که 46 نفر از مادران بهصورت در دسترس با دارا بودن ملاکهای پژوهش انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه 23 نفره گمارده شدند. در این پژوهش از مقیاس تاب آوری کانر ودیویدسون ) 2003 (، پرسشنامه همدلی دیویس ) 1983 ( و پرسشنامه پریشانی روانشناختی کسلر و همکاران 2003 ( استفاده شد و مداخله مثبتاندیشی در 10 جلسه 90 دقیقهای برای گروه آزمایش اجرا شد و دادهها با استفاده از ( نسخه 26 تحلیل شد. SPSS آزمون تحلیل واریانس در نرم افزار و )p<0.03 ،% همدلی ) 62 ،)p<0.05 ،% یافتهها: نتایج نشان داد که آموزش مثبتاندیشی تأثیر معناداری بر تابآوری ) 54 مادران داشت. میانگین تابآوری از 97.67 به 112.85 ، همدلی از 46.31 به )p<0.001 ،% کاهش پریشانی روانشناختی ) 74 85.68 و پریشانی روانشناختی بهطور قابلتوجهی کاهش یافت. این اثرات در مرحله پیگیری نیز پایدار بود، درحالیکه گروه کنترل تغییرات ناچیزی نشان داد. تحلیل واریانس و آزمون بنفرونی تأیید کرد که مداخله در گروه آزمایش تأثیرات معنادار و پایداری بر متغیرهای موردنظر داشته و تفاوتهای گروهی و زمانی معنادار بود. نتیجهگیری: آموزش مثبتاندیشی بهعنوان مداخلهای مؤثر، تابآوری و همدلی مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری خاص را افزایش و پریشانی روانشناختی آنها را کاهش میدهد. پایداری این اثرات در دوره پیگیری نشاندهنده ارزش بلندمدت این رویکرد است. واژگان کلیدی : آموزش مثبت اندیشی، تابآوری، همدلی، پریشانیروانشناختی، اختلال یادگیری