مصطفی دهقانی

هدف: پیوند عاطفی همسران به عنوان یکی از ارکان اصلی انسجام خانواده، نقشی تعیین کننده در پایداری زندگی مشترک و ارتقای سلامت روانی زوجین دارد. هدف پژوهش حاضر مرور نظام مند مطالعات انجام شده در زمینه نقش دینداری در پیوند عاطفی همسران ایرانی بوده است. روش: این پژوهش با رویکرد مرور نظام مند انجام شد. برای گردآوری داده ها، مقالات علمی پژوهشی و پایان نامه های مرتبط در پایگاه های اطلاعاتی داخلی و خارجی با کلیدواژه های «دینداری»، «پیوند عاطفی»، «صمیمیت زناشویی» و «انسجام خانواده» بررسی شدند. یافته ها: یافته های مرور نشان داد که دینداری همبستگی مثبتی با ابعاد مختلف پیوند عاطفی از جمله صمیمیت، اعتماد، همدلی و رضایت زناشویی دارد. خانواده هایی که سطح بالاتری از دینداری را تجربه می کنند، در مدیریت تعارضات، کنترل خشم، وفاداری و رعایت حقوق متقابل موفق تر بوده و در نتیجه روابط عاطفی پایدارتری ایجاد می کنند. همچنین باورهای دینی مشترک میان زوجین موجب همسویی ارزش ها و سبک زندگی شده و انسجام خانوادگی را تقویت می کند. افزون بر این، دینداری به عنوان یک سرمایه فرهنگی و اجتماعی توانایی خانواده ها را در مواجهه با استرس های زندگی افزایش داده و احساس امنیت و آرامش روانی بیشتری برای همسران فراهم می آورد. نتیجه گیری: نتایج مرور نظام مند نشان داد که دینداری یکی از مؤلفه های کلیدی در تحکیم پیوند عاطفی زوجین است و می تواند عاملی مؤثر در پیشگیری از آسیب های خانوادگی و ارتقای کیفیت زندگی مشترک باشد. توجه به این مؤلفه در برنامه های مشاوره خانواده، سیاست گذاری های اجتماعی و آموزش های پیش از ازدواج می تواند نقشی اساسی در تحکیم بنیان خانواده در جامعه ایرانی ایفا نماید.