محمد منصوری مقدم

برنامه هسته ای ایران طی سی سال اخیر به محور سیاست خارجی و تعامل با همسایگان و قدرت های جهان مبدل گشته است. تکمیل پروژه ای نیمه تمام و کسب چرخه سوخت در چارچوب حقوق بین الملل و استقلال طلبی مردم ایران چالش های بسیاری برای منافع ملی به همراه داشت. طرح پرونده هسته ای در آژانس حکام و سپس شورای امنیت و مذاکرات بی پایان هسته ای همچنان ما را در مدار امنیتی هسته ای قرار داده است. در این بستر همسایگان و رقبای منطقه ای نظیر عربستان سعودی نیز به تناسب تحول در پرونده هسته ای هم عرض قدرت های غربی ، سیاست های ویژه ای را در قبال کشورمان در پیش گرفته اند. گاه این سیاست همراهی با آنها و گاهاً استراتژی متفاوتی بوده که بویژه متاثر از حضور اسرائیل هسته ای در منطقه و البته سعی در موازنه سازی تحولات ژئوپولتیک متناسب با ادراکات امنیتی آن کشور بوده است. در این مقاله تلاش می شود ضمن بهره گیری از مدارک و اسناد کتابخانه ای و با استفاده از روش تحلیلی توصیفی در چارچوب نظریه رئالیسم نئوکلاسیک دوره های متفاوت رفتار عربستان سعودی طی سه دهه اخیر در قبال برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران و ریشه یابی رفتارهای منحصر بفرد آن مورد بررسی قرار گیرد.