حسین مهتدی

کتفورد، کوشیده است تا با به کارگیری قواعدی خاص، ترجمه را نظام مند کند و مترجم و مخاطب را یاری رساند. ترجمه اسلوب معنایی مبالغه موجود در اسم فعل در نهج البلاغه، بر اساس نظریه کتفورد، منبعی سودمند خواهد بود تا با روش توصیفی-تحلیلی مخاطب را از مفاهیم بلند این کتاب، بهره مند سازد. جستار کنونی، با تحلیل ساختار معنایی موجود در اسم فعل در دو ترجمه شهیدی و فولادوند، به نتایجی رسیده است؛ مترجمان در زبان مقصد از نظر ساختاری، از همان اسم فعل عربی استفاده یا از ساختار صرفی-نحوی متفاوتی بهره برده اند که مفهوم مبالغه را به درستی، منعکس نمی کند. در برخی موارد برای انعکاس مفهوم مبالغه از افزوده های تفسیری نیز، استفاده شده است؛ اما نتوانسته اند با بهره گیریِ برابر نهادهای موجود، معنا را به درستی منتقل کنند. از نظر ساختاری، مترجم، ناچار از به کارگیری تغییرات زیادی در کلام خود شده است، تا در انتقال معنای موجود در سخنان معصوم موفق شده باشد. او کوشیده است تا با کمک گروه های مختلف اسمی و فعلی، معنای اصلی را به مخاطب منتقل کند. شاید وجود قیدهای مختلف حالت، تأکید، تشابه و ... می توانست گره گشایی برای مترجم باشد؛ اما در بسیاری از موارد، باز، حق مطلب ادا نشده است.