سیدسجاد جعفری

خودسازی به معنای آگاهی از تعالیم، ایجاد خلقیات و انجام افعالی است که باعث نیل به کمال تعریف شده برای خود می شوند و نقش اساسی و محوری در رسیدن انسان به مدارج عالی انسانی و کمالات اخلاقی دارند. خودسازی دارای دو بعد معرفتی و رفتاری است. این پژوهش مبانی معرفتی خودسازی را از نهج البلاغه استخراج و نشان می دهد؛ برای خودسازی ابتدا لازم است مفاهیم بنیادی مربوط به انسان مانند نفس و فطرت را بشناسیم. شناخت نفس انسان، مراحل و حالات مختلف آن و این نکته که فطرت جوهر مشترک و تغییرناپذیر انسان است اما می تواند نگارگری های مختلف از نوع رحمانی و شیطانی را پذیرا شود، از مبانی و مبادی معرفتی خودسازی است. آگاهی انسان از کرامت ذاتی یا رابطه انسان با خود و نوع معرفت انسان از حقیقت هستی یا رابطه انسان با خدا نیز در کلام امیرالمومنین(ع) به عنوان دیگر مبانی معرفتی خودسازی معرفی شده است.