سید محمد موسوی

حوادث طبیعی در هر مکانی از دنیا می تواند اتفاق بیافتد و تقریباً هیچ نقطه ای از دنیا از این بلایا در امان نیست. کشور ایران هم از این دست حوادث در امان نبوده است. تجربه هشت ساله ی جنگ، سیل، زلزله، آتش سوزی و غیره نشان از اهمیت این موضوع در ایران دارد، اما متاسفانه آن گونه که باید و شاید به معماری سکونتگاه های موقت و همچنین نیازهای روحی و روانی کاربران و ذینفعان توجهی نشده است. با توجه به کثرت حادثه های جهانی، اعم از جنگ، زلزله و سیل، برپایی سریع سکونتگاه های موقت و انعطاف پذیر در سایت های مختلف جهت مدیریت بحران حائز اهمیت است. پس از رخداد حادثه، مرحله ی اسکان اضطراری در هفته های نخست صورت می گیرد و آماده شدن برای اسکان دائم به طور معمول حدود یک تا دو سال طول می کشد. در این مدت، جهت بازگشت سانحه دیدگان به زندگی عادی، نیاز به تامین مسکن موقت وجود دارد. اگرچه اسکان موقت از مدت زمان بازسازی تا استقرار دائم شامل دوره ای کوتاه و اسکان اضطراری شامل دوره ای به مراتب کوتاهتر است، اما غفلت از کیفیت زندگی سانحه دیدگان در این دو مرحله می تواند عواقب نامطلوب و گاه جبران ناپذیری بر آسیب دیدگان داشته باشد. در این پژوهش سعی شده تا با بررسی سکونتگاه های موقت برای حادثه زدگان، راهکارهایی برای طراحی آنها ارائه شود. بنابراین، با روش تحلیلی _ توصیفی اطلاعات مورد نیاز از طریق منابع کتابخانه ای به دست آمده و در پایان راهکارهایی برای بازنگری در طراحی سکونتگاه های موقت ارائه شده است. طراحی و برپایی بهینه سکونتگاه موقت در زمان بحرانی و در مراکز پرجمعیت، علاوه بر رفع نیازهای اولیه، می تواند موجب افزایش امید به زندگی در مردم و بازگشت به شرایط عادی نیز گردد.