سوران رجبی

هدف پژوهش حاضر تاثیر درمان حساسیت زدایی و بازپردازش از طریق حرکت چشم بر حساسیت به طرد مبتنی بر ظاهر، شرم از بدن و خود شفقت ورزی در افراد مبتلا به بدریخت انگاری بدن بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ نحوه جمع آوری اطلاعات تجربی، از نوع شبه آزمایشی مورد منفردA-B-A با طرح خط پایه چندگانه و با پیگیری یک و سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر زنان 16 تا 40 ساله دارای نشانگان بدریخت انگاری بدن و ساکن شهر شیراز بودند. روش نمونه گیری در این پژوهش نمونه گیری هدفمند بود و در مجموع 30 نفر باتوجه به فراخوان پژوهش به کلینیک مراجعه کردند که از میان آن ها پنج نفر براساس ملاک ورود انتخاب شدند. مراجعین تحت درمان حساسیت زدایی و باز پردازش از طریق حرکت چشم طی 10 جلسه 90 دقیقه ای قرار گرفتند. شرکت کنندگان پژوهش در موقعیت های خط پایه، جلسات مداخله، یک و سه ماه بعد از مداخله به مقیاس اختلال بدریخت انگاری بدن، حساسیت به طرد مبتنی بر ظاهر، شرم از بدن و پرسش نامه خود شفقت ورزی پاسخ دادند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل دیداری نمودار، درصد بهبودی و اندازه اثر انجام شد. نتایج نشان داد که درمان حساسیت زدایی و بازپردازش از طریق حرکت چشم به طور معناداری بر کاهش نشانگان اختلال بدریخت انگاری بدن (54/60)، حساسیت به طرد مبتنی بر ظاهر (56/36)، شرم از بدن (82/54) و افزایش خود شفقت ورزی (79/51) موثر است و از نتایج فوق می توان برای بهبود عملکرد و کیفیت زندگی افراد مبتلا استفاده کرد.