وحید میگلی

مدیریت سبز پسماند در همه طبیعت ساری و جاری است، به طوری که اگر انسان طبیعت را به حال خود رها کند، در طبیعت تخریب منابع و تولید زباله مشاهده نمی شود، زیرا در همه چرخه های طبیعی عرضه و تقاضا برای منابع در وضعیت تعادل قرار دارند. تا اینکه انسان بینهایت طلب پا به عرصه وجود گذاشت. تنها این انسان است که در صورت رفتار غیر مسئولانه به عنوان وصله ای ناجور همه منابع را مصرف کرده و به زباله تبدیل می کند و آنرا در طبیعت رها می کند. نگاه سود مدارانه انسان غربی فقط به مصرف همه منابع می اندیشد و حتی در جایی که تولید از مصرف پیشی گرفت، تولید کنندگان نگران افت قیمت محصول خود هستند و مصرف کنندگان را به مصرف هر چه بیشتر تشویق می کنند. با چنین رویکردی این بشر دو پا وقتی که به محدودیت منابع در زمین نگاه می کند، آنرا برای التذاذ همه ابناء بشر کافی نمی داند و از نظر نخبگان خودخوانده جهانی زمین فقط گنجایش منابع برای 500 میلیون نفر انسان را دارد. آنها حتی نیم نگاهی به منابع کرّات آسمانی دارند و می خواهند که ظرفیت آسمانها را نیز برای انسان تصاحب کنند. در حالی که اسلام بر بیشینه کردن تولید و کمینه کردن مصرف توصیه می کند حدیث شریف نبوی در اینباره می فرماید: «المُؤمِنَ قَلیلُ الْمَؤُونَةِ، کَثیرُ المَعُونَةِ» چنانچه این نگاه اسلام در جامعه اجرا شود، زمین را به بهشتی به وسعت آسمانها تبدیل می کند، که به لحاظ تئوری ظرفیت آن برای جمعیت نامحدود یا لااقل بسیار بیشتر از مقدار فعلی جمعیت می باشد. این مقاله به این سوال نیز پاسخ می دهد که چرا انسان موجودی بینهایت طلب است و چرا برای رسیدن به رشد متوازن در زیر سایه فشار متوازن کمبود منابع محیطی قرار دارد.