عباس دشتی منش

امروزه مسئله ی اندرکنش واترجت با بدنه ی شناور بسیار مورد توجه محققین و متخصصین زمینه ی سیستم رانش و هیدرودینامیک شناورها قرار گرفته است. سیستم رانش واترجت با تکیه بر تغییرات شار مومنتوم جریان سیال به ایجاد نیروی رانش می-پردازد که در اصل تفاوت کلیدی آن با سایر سیستم های رانش سنتی مانند پروانه است. با توجه به این که کانال واترجت به منظور یکسو کردن جریان حول پروانه مورد استفاده قرار می گیرد. این پرسش به وجود می آید که تغییراتی که در پیرامون فرم بدنه در حالت خودرانش رخ می دهد به چه اندازه الگوی جریان سیال پیرامون شناور را تغییر می دهد. شکل ناحیه ی جذب در حالت تست خودرانش به چه صورت خواهد بود و با تغییرات سرعت به چه میزان تغییر خواهد کرد. در این پایان نامه سعی بر آن شده است تا به این سوالات پاسخ داده شده و پارامترهای کلیدی تست خودرانش برای یک مطالعه ی موردی محاسبه گردند. روش مورد استفاده برای تحلیل جریان پیرامون شناور پروازی مورد نظر، شبیه سازی عددی است. این روش که اخیراً بسیار مورد توجه متخصصین دانشگاهی و صنعتی قرار گرفته است، جایگاه ویژه ای در مراحل طراحی هیدرودینامیکی دارد و می تواند در حالت عملیاتی شناور، درک درستی از پدیده های سیالاتی به دست دهد. در اینجا به محاسبات نیروی مقاومت بدنه ی بدون سیستم رانش، نیروی تراست و بررسی پارامترهای عملکردی این شناور در غیاب و حضور سیستم رانش واترجت پرداخته شده است و نیز اندرکنش واترجت با بدنه با محاسبه ضریب کاهش تراست، مورد بررسی قرار گرفته است و سپس محدوده ی مناسب برای کارایی سیستم رانش واترجت بر روی این فرم بدنه بررسی شده است. نتایج نشان می دهد که بازه فرود طولی عملیاتی بین 6/0 تا 2/1 بازه-ای مناسب برای استفاده از این نوع سیستم رانش بر روی شناور پروازی مورد نظر است.