عباس دشتی منش

ناوگان شناورهای سنتی (لنج ها) که هم اکنون در کشورمان مورد استفاده قرار می گیرند، بیش از 6000 فروند هستند. ساخت شناورهای سنتی بیشتر بر اساس تجربه بوده و بر خلاف شناورهای تجاری مدرن، بر اساس محاسبات پیشرفته مهندسی، مدل سازی های پیچیده کامپیوتری و تست های آزمایشگاهی ساخته نشده اند. بنابراین بهینه سازی و کاهش سوخت مصرفی آنها حائز اهمیت بوده و اگر بتوان به گونه ای بازدهی سیستم رانش این نوع شناورها را افزایش داد، این امر قدمی بزرگ در راستای افزایش کارایی شناورهای سنتی به شمار خواهد آمد. مقاطع هندسی خاص موسوم به داکت که در پاشنه شناورهای تجاری به منظور بهبود عملکرد سیستم رانش و افزایش راندمان پروانه نصب می شوند، امروزه تکامل قابل توجهی یافته اند. نیروی پیش برنده تولیدی توسط پروانه شناور به راندمان پیش برنده وابسته است. در راستای بهبود راندمان سیستم رانش، به وسیله استفاده از این مقاطع هندسی، از اواسط قرن بیستم میلادی فعالیت های زیادی در این زمینه انجام گرفته است. داکت ها علاوه بر یکنواخت تر نمودن ویک پاشنه و هدایت جریان یکنواخت تر به سمت پروانه که باعث بهبود عملکرد پروانه می شود، در جدایش جریان در ناحیه پاشنه شناور نیز تأثیر می گذارند و میزان جدایش را کاهش می دهند که این امر باعث کاهش درگ فشاری شناور می گردد. در این پایان نامه ضمن بررسی دقیق کارهای انجام شده در این زمینه و همچنین بررسی اصول اولیه کارکرد این نوع وسایل خصوصاً داکت ها، با توجه به فرم بدنه تجربی شناورهای سنتی، سعی بر آن شده تا با نصب داکت در اطراف پروانه این شناورها، حتی الامکان بازدهی رانش این شناورها بهبود یابد. شایان ذکر می باشد در پایان نامه حاضر با بهره گیری از روش CFD، عملکرد داکت موردنظر روی مقاومت شناور بررسی و تأثیر مثبت آن در جهت افزایش راندمان پروانه مشاهده شده است.