امیرحسین احمدی

مینه: کارسینومای سلول های غیر کوچک (NSCLC) شایع ترین نوع سرطان ریه است که سالانه منجر به مرگ حدود یک میلیون نفر در جهان می شود. اگرچه مبتلایان به NSCLC در مراحل ابتدایی بهتر به داروها پاسخ می دهند، میزان بقای کلی پنج ساله برای بیمارانی که در مراحل پیشرفته این سرطان قرار دارند ضعیف باقی مانده است. از این رو درک مکانیسم های مولکولی از جمله تغییرات بیان ژن ها که باعث پیشرفت NSCLC می شود برای شناخت اهداف درمانی جدید و افزایش بقای بیماران حائز اهمیت است. ابزار های بیوانفورماتیک در کنار مطالعات ریزآرایه و توالی یابی نسل جدید تقش مهمی در شناسایی ژن های کانونی داشته اند که بیشترین تاثیر را در شبکه ژن های تغییر بیان یافته دارند. به این ترتیب هدف از مطالعه ی حاضر شناسایی ژن های کانونی مرتبط با پیشرفت NSCLC و بررسی ارتباط آن ها با میزان بقای این بیماران است. روش: در این مطالعه دو پروفایل بیان ژنی GSE21933 و GSE21933 از مطالعات ریزآرایه از پایگاه GEO استفاده شد. به منظور شناسایی ژن هایی که بیان آن ها بین نمونه های توموری و کنترل تغییر بیان یافته بود از نرم افزار R استفاده شد. تجزیه و تحلیل هستی شناسی و غنی شدن ژن ها در مسیرهای KEGG با استفاده از پایگاه GSEA انجام شد. برای یافتن ژن های کانونی از نرم افزار Cytoscape و افزونه Cytohubba استفاده شد. ارتباط تغییر بیان ژن ها بر میزان بقای بیماران از پایگاه داده Kaplan Meier plotter استخراج شد. یافته: نتایج مطالعه نشان داد که ژن های کانونی در شبکه ژن های تغییر بیان یافته مختص به مراحل پیشرفته NSCLC شامل EGFR، CCT2، CCT5، PDIA6، AR، WDR12، PNPLA2، PENK، NUP37 و SNAI2 می باشند که به غیر از PNPLA2 و SNAI2 همگی با میزان بقای کلی بیماران ارتباط معناداری دارند. نتیجه گیری: ژن های کانونی مرتبط با مرحله پیشرفته NSCLC که در این مطالعه معرفی شده اند می توانند به عنوان اهدافی در جلوگیری از پیشرفت بیشتر و افزایش بقای مبتلایان به NSCLC مورد توجه قرار گیرند.