احمد جامه خورشید

یکی از مهم ترین موضوعات در زمینه ایمنی در صنایع، دانستن محدوده های اشتعال پذیری گازهای مورد استفاده و تغییر دادن آن به محدوده ایمن و غیرقابل اشتعال است. یکی از مناسب ترین راهکارها برای کم کردن محدوده اشتعال پذیری، تزریق گاز بی اثر به مخلوط گازسوختی و هواست. از گذشته های دور مدل های ترمودینامیکی متفاوتی برای پیش بینی حدود اشتعال پذیری و همچنین تأثیر گازهای بی اثر بر این محدوده پیشنهاد داده شده است که این مدل ها بیشتر به بررسی تأثیر N2 و CO2 بر محدوده اشتعال پذیری پرداخته اند. در این پژوهش از 2 مدل موجود برای بررسی تأثیر 3 گاز هالوژن دار بی اثر (CF4، SF6 و C2H2F4) بر محدوده اشتعال پذیری CH4 استفاده شده است. براساس نتایج بدست آمده برای CF4 و SF6، این گازها رفتار مشابه گازهای N2 و CO2 دارند و مقادیر پیش بینی شده هم خوانی خوبی با نتایج آزمایشگاهی دارند. اما گازC2H2F4رفتار متفاوتی دارد و محاسبات برای حد پایین اشتعال پذیری(LEL)نتایج متفاوتی نسبت به داده های آزمایشگاهی نشان داد، اما برای حد بالای اشتعال پذیری(UEL) مدل مورد استفاده نتایج مناسبی داشت.