علی خضری

نوستالژی، یک احساس درونی تلخ و شیرین به اشیا، اشخاص و موقعیت های گذشته است. معنی دیگر نوستالژی، دلتنگی شدید برای زادگاه است. این پدیده، معمولا درباره ی اشخاصی صدق می کند که دست روزگار بین آن ها و زادگاهشان فاصله انداخته و غم غربت را برای آن ها به ارمغان آورده است. نادر نادرپور و عدنان الصائغ به عنوان دو شاعر معاصر ایرانی و عراقی که یکی پرچم دار مکتب رومانتیک و دیگری واقعگراست، بنا به شرایط زمانی خود از وطن خویش راهی غربت شده و اشعار بی شماری در یاد وطن و غم دوری از آن سروده اند. پژوهش حاضر بر آنست با تکیه بر سروده های این دو شاعر معاصر، دلتنگی و نمودهای آن را با روشی توصیفی-تحلیلی مورد بررسی قرار دهد. با وجود اینکه دو شاعر به دو مکتب ادبی مختلف گرایش دارند اما در به کارگیری بسیاری از مولّفه ها و شاخصه های نوستالژی مانند: دلتنگی نسبت به گذشته، معشوق، دوران کودکی و خانواده و دوستان مشترک هستند.