سید عباس موسوی

زمینه: در سال های اخیر پژوهش های مختلفی بر روی تمایل به ماندگاری انجام پذیرفته است که هر یک از آن ها از جنبه های مختلفی، به این موضوع پرداخته اند. این مطالعه در پی آن است تا تأثیر عوامل فردی (رضایت، درک حمایت سازمانی، احساس ارزش، تعهد سازمانی و تعادل کار و زندگی)، عوامل شغلی (بازخورد، استقلال و اهمیت وظیفه)، عوامل سازمانی (رفتار یا سبک رهبری و توانمندسازی) و عوامل روانشناختی (ریسک پذیری، تحمل پذیری ابهام و خلاقیت) بر تمایل به ماندگاری کارکنان در سازمان تأمین اجتماعی شهر بوشهر و شیراز را شناسایی و مورد بررسی قرار دهد. هدف: هدف از این پژوهش، شناسایی عوامل مؤثر بر تمایل به ماندگاری کارکنان در سازمان تأمین اجتماعی می باشد. در این پژوهش چهار دسته از عوامل سازمانی، عوامل شغلی، عوامل فردی و عوامل روانشناختی به عنوان عوامل اثرگذار بر روی تمایل به ماندگاری در نظر گرفته شد. روش‏شناسی: تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش معادلات ساختاری انجام شد. گویه های پرسشنامه این پژوهش از طریق بررسی پژوهش های پیشین، استخراج گردید و بخشی از آن توسط نگارندگان مطرح شد. روایی پرسشنامه از دو جنبه روایی محتوا و روایی سازه بررسی شد و پایایی با استفاده از آلفای کرونباخ آزمون شد. پرسشنامه به وسیله کارکنان شعب سازمان تأمین اجتماعی شهر بوشهر و شیراز پاسخ داده شد. برای تحلیل داده های گردآوری شده از نرم افزارهای amos و spss استفاده شد. یافته‏ها: نتایج پژوهش نشان دهنده آن است که متغیرهای تعهد سازمانی، توانمندسازی، رضایت و تحمل پذیری ابهام بر تمایل به ماندگاری کارکنان تأثیر مثبت و معنادار و متغیر خلاقیت بر تمایل به ماندگاری کارکنان تأثیر منفی و معنادار دارد. تأثیر متغیرهای رفتار رهبری، تعادل کار و زندگی، بازخورد، اهمیت وظیفه، درک حمایت سازمانی و ریسک پذیری بر تمایل به ماندگاری کارکنان مورد تایید قرار نگرفت. متغیر احساس ارزش تأثیر غیر مستقیم بر تمایل به ماندگاری کارکنان داشت. نتیجه‏گیری: با توجه به نتایج پژوهش، توجه به عواملی از جمله رضایت کارکنان و تعهد سازمانی و توانمندسازی آن ها حائز اهمیت می باشد.