علی محمد صنعتی

زمینه : پلاستیک بیشترین ماده آلودکننده محیط زیست دریا می باشد. زباله های پلاستیکی بدلیل عدم تجزیه در یک مدت زمان کوتاه تحت تاثیراشعه ماوراء بنفش (UV)، ساییدگی مکانیکی، نوسان دما و تجزیه زیستی، هوازده می شود و قطعات ریز میکروپلاستیک را تشکیل می دهد میکروپلاستیک ها به عنوان ناقل مهم برای آلاینده های آلی و معدنی هستند که دارای گروه های عاملی متنوع، اندازه‏ی ذرات کوچک و سطح الکتریکی خنثی هستند و جابجایی آسان در خاک و آب را ایجاد می کنند. هدف: این مطالعه با بررسی میزان جذب دو آلاینده آلی و معدنی در میکروپلاستیک پلی اتیلن انجام شد. روش‏شناسی: این پزوهش بعد از تهیه مواد آزمایش در پژوهشکده خلیج فارس بوشهر انجام شد و جذب فلز و انتی بیوتیک در میکروپلاستیک پلی اتیلن سنگین درمحیط آبی در یک سیستم انفرادی و ترکیبی تحت تاثیر شرایط (شوری، زمان تماس،pH، سایز ذرات پلاستیک، دوز میکروپلاستیک و غلظت های) متفاوت بررسی شد و همچنین سینیتیک جذب، مدل های ایزوترم جذب میکروپلاستیک پلی اتیلن سنگین با کادمیوم و سفالکسین. یافته‏ها: نتایج آزمایشات نشان داد که جذب فلز در میکروپلاستیک سریع اتفاق افتاد و بعد 90 دقیقه به تعادل رسید و تاثیر فاکتورهای محیطی در جذب که با افزایش pHافزایش جذب فلز در میکروپلاستیک و با افزایش شوری کاهش جذب وجود داشت. وجود آنتی بیوتیک سفالکسین تاثیر منفی در جذب فلز بر روی میکروپلاستیک پلی اتیلن داشت و وجود آنتی بیوتیک سفالکسین تاثیری در نوع ایزوترم و مدل سینیتیک جذب فلز نداشت. ماکزیمم ظرفیت جذب فلز در میکروپلاستیک mg/g7/1 بود.