احمدرضا کهنسال

یکی از چالش های مهم در طراحی و ساخت شناورهای تندرو سُرشی، بروز ناپایداری طولی در سرعت های بالا است. ازجمله روش هایی که می تواند در کاهش و یا از بین بردن این ناپایداری ها مورد استفاده قرار گیرد، استفاده از پایدارساز هیدروفویلی است. در این تحقیق، به بررسی تأثیر برخی از ابعاد پایدارساز هیدروفویلی بر رفتار دینامیکی شناور تندرو سُرشی تک بدنه پرداخته شده است. ابتدا، یک شناور تندرو سُرشی تک بدنه که به صورت تجربی دارای ناپایداری طولی (پورپویزینگ) بوده، مدلسازی شده است. هر یک از این پارامترها به کمک نرمافزارهای طراحی هندسه در موقعیت خود مدلسازی شده است. از یک حلگر دینامیک سیالات محاسباتی برای شبیهسازی عددی مسئله استفاده شده است. در این مقاله تلاش شده است که با مقایسه ی نتایج حاصل از شبیه سازی و بررسی نتایج مربوط به حرکات هیو و پیچ شناور، به درجهی اهمیت هر یک از پارامترهای طراحی پی برده شود. در این مرحله، جهت بررسی پارامترها، زاویه حمله صفر درجه، فاصله عمودی هیدروفویل تا کف پاشنه شناور 15 سانتیمتر و فاصله طولی هیدروفویل از ترانزوم 10 سانتیمتر فرض شده است. یکی از پارامترهایی که در شبیهسازی تأثیر آن بررسی گردیده، نسبت ابعاد عرض به طول کورد هیدروفویل با سطح مقطع 1.33 و 2.083 مشخص شد، که دامنه حرکت نمودار پیچ نسبت به ، ثابت است. از مقایسه نتایج بین سه نسبت 0.75 36.6 و 63.3 درصد کاهش یافته است. بنابراین مشاهده می شود ، حالت بدون هیدروفویل در زمان 3 ثانیه به ترتیب 50 که افزایش نسبت عرض به طول کورد هیدروفویل در کاهش ناپایداری طولی مؤثر بوده است. پارامتر دیگری که در گام 16 و ، بعدی مورد ارزیابی قرار گرفت، اثر مقدار عرض میانی هیدروفویل زاویه دار بود. با مقایسه اثر انتخاب سه اندازه ی 8 24 سانتیمتر برای عرض میانی هیدروفویل مشخص گردید، که دامنه حرکت پیچ، نسبت به حالت بدون هیدروفویل در 68.3 و 63.3 درصد کاهش یافته است. هرچند نسبت متوسط 16 سانتیمتر ، کارایی بهتری ، زمان 3 ثانیه، به ترتیب 63.3 را نشان میدهد؛ اما به طورکلی تغییر این پارامتر، تفاوت قابل ملاحظه ای در کاهش ناپایداری طولی شناور ایجاد نکرده و اختلاف کمی در دامنه حرکت پیچ و هیو شناور بین سه حالت اتفاق افتاده است.