آمنه سادات طاهریان

هدف: 1) بررسی و معرفی منظورشناسی به لحاظ چیستی، خاستگاه و جایگاه نظری؛ 2) ارائه شواهد و مصادیقی در راستای پیوندهای نظری و کاربردی منظورشناسی با علم اطلاعات. روش شناسی: پژوهش حاضر به روش کتابخانه ای (سندی)- تحلیلی انجام شد. یافته ها: طبق متون، منظورشناسی شاخه ای از نشانه شناسی و زبان شناسی است که بر روابط بین نشانه ها با مفسرانشان و مطالعه معنا در بافت استفاده ی زبان تمرکز دارد، حاصل تلاش مشترک فیلسوفان و زبان شناسان و نوعی تغییر پارادایم برای پاسخ گویی به مسائل غیرقابل حل از سوی پارادایم های پیشین است. همچنین برای پیوندهای منظورشناسی با علم اطلاعات در سطح نظری شواهدی چون 1) پیوند بنیادی دو مفهوم معنا و اطلاعات، 2) تنگنای یکسان معنا- علم، 3) نشانه شناسی، مبنایی برای مطالعه ماهیت اطلاعات، 4) نقش منظورشناسی در دیدگاه ها و نظریات نوین اطلاعات و ارتباط و 5) بافت، عامل مشترک مورد توجه و در سطح کاربردی، مصادیقی چون 1) توسعه وب منظورشناختی، 2) انعکاس منظورشناسی در مطالعه تعاملات اطلاعاتی و 3) راهیابی نظریه ربط منظورشناسی به علم اطلاعات یافت شدند. نتایج: انتظار می رود منظورشناسی مسیرهای نوین پژوهشی برای علم اطلاعات به ویژه در بسترهای تعامل اطلاعات فراهم سازد.