دارا باقری

مقدمه توسعه آبزی پروری کشور از اهمیت به سزایی برخوردار است. پرورش ماهیان، سخت پوستان، نرمتنان و جلبک ها یکی از روش های تولید غذا می باشد که به سرعت در حال توسعه است. در سال های اخیر آبزی پروری یکی از بخش های موثر در تولید غذا بوده و از چندین دهه گذشته به سرعت به یک صنعت پویا و روبه رشد تبدیل شده است. ولی در کنار این رشد قابل توجه، این صنعت همواره با مشکلاتی نیز روبه رو بوده که از جمله آن می توان به تغییرات کیفیت آب، شیوع بیماریها و مشکلات تغذیه ای اشاره کرد (جنابی حق پرست و همکاران، 1392). در این رابطه اتخاذ شیوه های صحیح کنترل، درمان و پیشگیری می تواند خسارت ناشی از بیماری ها را به حداقل برساند. وضعیت تغذیه نقش تعیین کننده ای در سلامت ماهی ها بازی می کند. بنابراین، تامین یک جیره مناسب برای ماهی ها نه تنها می تواند سلامت آن ها را تضمین کند، بلکه از شیوع بسیاری از بیماری ها نیز پیشگیری می نماید. براساس نتایج مطالعات محققین، رابطه معنی داری بین افزایش مقاومت ماهی ها نسبت به بسیاری از بیماری ها و نیز نرخ رشد و بقای ماهی ها با کمیت و کیفیت تغذیه ای آن ها وجود دارد (Fallahpour et al., 2014).