دارا باقری

افزایش جمعیت، تقاضا برای آبزی پروری و محدود بودن منابع آبی سبب پرورش متراکم در صنعت آبزی پروری شده است که این امر با شیوع بیماری و استفاده از آنتی بیوتیک برای درمان ارتباط مستقیم دارد. با توجه به عوارض جانبی آنتی بیوتیک ها استفاده از محرک های ایمنی غیر دارویی که سبب افزایش تحمل نسبت به تنش های محیطی و مقاومت در برابر برخی بیماری های آبزیان شوند، در این صنعت از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی توانایی باکتری های کشته شده (با فرمالین) جنس ویبریو ( V. harveyi,V. alginolyticus, V. parahaemolyticus ) بر ایمنی زایی ماهی سی باس آسیایی (Lates calcarifer) انجام شد. جهت واکسیناسیون در تیمار تزریقی، 250 میکرولیتر از آنتی ژن پلی والان در روز 1 آزمایش تزریق شد (تیمار 1) و همچنین در تیمار دیگری با شرایط مشابه 250 میکرولیتر آنتی ژن پلی والان با 250 میکرولیتر گلوکان تزریقی (غلظت نهایی گلوکان 1 میلی گرم در 250 میکرولیتر) تزریق انجام شد (تیمار2) . واکسیناسیون خوراکی با میکروکپسول آلژینات/کیتوزان/آلژینات در روز 1 پس از دوره آداپتاسیون (به مدت 10 روز) انجام شد (تیمار 3) همچنین در تیمار دیگری با شرایط مشابه از ادجوانت گلوکان بر پایه مخمر هم استفاده شد (تیمار 4). که در آن از مکمل گلوکان 15 درصد به میزان 7 گرم در کیلو گرم به غذای ماهیان اضافه شد (غلظت نهایی گلوکان 1 میلی گرم بر گرم) و تقویت ایمنی در روز 30 آزمایش انجام شد. در روز 60 آزمایش چالش باکتریایی انجام گرفت. 3 گروه شاهد تغذیه شده با پلت غذایی (شاهد 1)، تغذیه شده با پلت غذایی و تزریق گلوکان (شاهد 2) و تغذیه با پلت غذایی به همراه گلوکان خوراکی (شاهد 3) در نظر گرفته شده بود. بررسی ایمنی سرم خون ماهیان در روز 15 و 45 و 70 انجام شد و طبق آن فعالیت لیزوزیم، کمپلمان و میزان ایمنوگلوبولین کل و ایمنو گلوبولین M بررسی شد و در روز های 15 و 45 بهترین نتیجه را در تمام فاکتور های مورد بررسی تیمار 4 داشت و کمترین آن شاهد1 بود اما در روز 70 که بعد از چالش بود بالاترین نتایج مربوط به شاهد بود. جهت بررسی ایمنی ذاتی و اکتسابی نیز بیان ژن های IL1 و IL10، Ig T، Ig M و CD8 پس از واکسیناسیون دوز یاد آور بررسی شدند. بررسی میزان بقای ماهیان تا 2 هفته پس از چالش باکتریایی بررسی شد و که بهترین بازماندگی مربوط به تیمار 2 و 4 با 80٪ زنده