داریوش صابری

در سالهای اخیر افزایش مصرف اجتناب ناپذیر پلی الفینها و گستره کاربردی آنها مشکلات زیست محیطی بسیاری را به دلیل طولانی بودن زمان تخریب و تجزیه پلیمرها به همراه داشته است. ترکیب پلی الفین ها با نانواکسید های فلزی را می توان بعنوان یک روش مناسب در رفع این مشکل و افزایش سرعت تجزیه پلیمرها دانست. در تحقیق حاضر نانوذرات اکسید روی در نسبت های وزنی مختلف، در آمیزه های پلی الفینی جهت تولید فیلم و بررسی اثر تخریبی آنها بر روی پلیمرها مورد مصرف قرار گرفتند. همچنین به منظور مقایسه عملکرد اکسید روی با کامپاندهای اکسازیست تخریب پذیر از دو نمونه کامپاند تجاری بر پایه اکسیدآهن در نسبت 1 درصد وزنی در تولید فیلم های پلی اتیلنی ) به روش فیلم دمشی( و فیلم های پلی پروپیلن ) به روش فیلم ورقه ای ( استفاده گردید. فیلم های پلی الفینی حاوی افزودنی های اکسازیست تخریب پذیر و نانوذرات اکسید روی ابتدا به مدت یک هفته در دمای 25 درجه تحت اشعه 1 جهت بررسی اثر نور فرابنفش بر تخریب پلیمرها انجام شد. نتایج FTIR فرابنفش قرار گرفتند سپس آزمون مکانیکی کشش و آزمون موید افت خواص مکانیکی و کاهش درصد ازدیاد طول در نقطه پارگی و تغییر شکل ظاهری فیلم های پلی الفینی در حضور اشعه در بعضی از نمونه ها حضور جزیی گروه های کربونیل ناشی از تخریب را نشان داد. در ادامه به FTIR ماورابنفش بود. همچنین آزمون منظور بررسی تاثیر شرایط جوی واقعی بر تخریب پلیمرها، نمونه ها به مدت 2 و 3 ماه تحت شرایط تابش نور خورشید در جنوب کشور فیلم های پلی الفینی که به مدت 2 ماه در معرض شرایط جوی و نور خورشید بودند FTIR قرار گرفتند. نتایج آزمون های مکانیکی و حاکی از تخریب فیلم های پلی الفینی بود، همچنین افزایش زمان تست از 2 به 3 ماه منجر به افزایش میزان تخریب گردید. میزان تخریب و افت خواص مکانیکی در نمونه های حاوی اکسید آهن نسبت به نمونه های حاوی اکسید روی بیشتر بود ولی مقایسه نتایج تخریب در نمونه های حاوی اکسید روی با نمونه های تجاری نشان داد که اکسید روی نیز می تواند به عنوان یک افزودنی مناسب زیست تخریب پذیر در پلی الفینها مورد مصرف قرار بگیرد. همچنین استفاده همزمان از نانو ذرات اکسید روی و اکسید آهن بر تخریب پذیری 0 درصد وزنی مستربچ اکسازیست تخریب پذیر حاوی / 0 درصد وزنی نانو ذرات اکسید روی و 5 / فیلم های پلی الفین )نمونه های حاوی 03 اکسید آهن