اسماعیل عباسی

مدلهای گردش عمومی جو ابزاری هستند که شرایط اقلیمی آینده را تحت سناریوهای تغییر اقلیم پیشبینی می- نمایند. یکی از دغدغه های اصلی استفاده از این مدلها، نبود دقت کافی در تفکیک مکانی آنها است، که به این علت برای پیشبینی متغیرهای اقلیمی در مقیاس محلی و منطقهای مناسب نیستند. بنابراین، برای پیشبینی متغیرهای اقلیمی در مقیاس منطقه ای، محلی و ایستگاهی با استفاده از دادههای مدلهایِ جهانی، از روشهای مختلف ریزمقیاس نمایی استفاده می شود. از جمله ابزارهای ریزمقیاس نمایی می توان به SDSM اشاره نمود. در پژوهش حاضر به منظور به کارگیری مدل SDSM از دادههای متوسط بارش روزانه ایستگاه همدیدی رشت برای دوره پایه 1961-2005 و دادههای مدل جهانی CanESM2 برای دوره 2022-2050 تحت سه سناریوی واداشت تابشی ( RCP4.5 ،RCP2.6و )RCP8.5 استفاده شده است. نتایج پژوهش بیانگر این است که مدل SDSM با توجه به شاخص های خطاسنجی به کار گرفته شده در پژوهش شامل MAE ،dو R در برآورد بارش شبیه سازی در دوره ارزیابی مدل (1961-2005) از توانمندی مناسبی برخوردار است و بدین ترتیب پیش بینی رفتار بارش در بازه بلند مدت 30ساله براساس سناریوهای واداشت تابشی نیز بیانگر این است که بارش افزایش می یابد.