احسان بهمیاری

استفاده از آلومینیوم دریایی در کشتی های مدرن امروزه رشد بسیاری داشته است. با این وجود، استفاده از آلومینیوم می تواند مشکلاتی را نیز در حین کارکرد شناورها بوجود آورد. از جمله این مشکلات می توان به عدم قطعیت در فرایند ساخت ورق های آلومینیومی اشاره کرد. ارزیابی قابلیت اطمینان یک ورق تقویت شده آلومینیوم دریایی با در نظر گرفتن اثرات منطقه متاثر از حرارت، تنش باقیمانده و اعوجاج ناشی از جوشکاری، باعث طراحی سازه های آلومینیومی با قابلیت اطمینان بیشتر می شود. لذا در این مطالعه جهت بررسی ارزیابی عدم قطعیت، یک قطعه ورق آلومینیومی تقویت شده به عنوان مقطع تحت بار بدنه شناور انتخاب شده است؛ عدم قطعیت در استحکام سازه کشتی به عدم قطعیت در ویژگی های مواد و تقریب در مدل اتخاذ شده بستگی دارد. هدف اصلی این تحقیق مقایسه قابلیت اطمینان بدنه شناور در سه حالت متداول جوشکاری در صنعت کشتی سازی (جوشکاری اصطکاکی اغتشاشی، میگ و تیگ) است. نتایج حاصل از این مطالعه به تفکیک روش های جوشکاری و با توجه به وضعیت سرعت شناور و ارتفاع امواج و قرارگیری در هر یک از شرایط هاگینگ و ساگینگ مورد بررسی قرار گرفتند. بطور کلی در تمام حالت های در نظر گرفته شده، با افزایش سرعت شناور و ارتفاع موج، احتمال خرابی سازه افزایش می یابد. مقایسه احتمال خرابی سازه در هر یک از سه روش جوشکاری نشان می دهد که جوشکاری اصطکاکی اغتشاشی با احتمال خرابی بهینه ترین روش برای اطمینان از استحکام سازه می باشد که روش های میگ و سپس تیگ به ترتیب در اولویت های بعد قرار دارند.