احسان حیدرزاده

پیاده به عنوان یکی از اجزای اصلی سامانه حمل نقل شهری مطرح است . در طول دهه های گذشته، اتکای بیش از حد شهرسازی مدرن به نیازهای حرکت سواره و غفلت از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده که افول ارزشهای اجتماعی، فرهنگی، بصری و کاهش کیفیت محیط شهری را در این بافتها به همراه داشته، انتقادهای زیادی از سوی صاحب نظران مسائل شهری را در مورد شهرسازی مدرن مطرح ساخته است. با وجود این که پیاده روی بخشی از همه سفرهای شهری است و تمام شهروندان در فعالیتهای روزانه حداقل قسمتی از مسیرهای خود را به صورت پیاده طی میکنند، نیازهای پیاده ها در اکثر فضاهای شهری نادیده گرفته میشوند؛ در حالی که پیاده و سواره متأثر از یکدیگرند. هدف از شروع این پژوهش امکان سنجی و اولویت بندی معیارهای تبدیل خیابان به پیاده راه در شهرهای کوچک است .زیرا عابران پیاده یکی از عوامل اصلی شکل گیری فضاهای شهری و عامل تحرک و پویایی شهر ها هستند و تامین آسایش آنها امری اساسی است.در این پژوهش سعی بر این بوده است که از طریق مرور بر مقالات و مصاحبه با پنج متخصص شهرسازی دارای مدرک کارشناسی ارشد به بالاتر معیارها و زیر معیارهای تبدیل خیابان به پیاده راه در شهرهای کوچک استخراج گردیده است. در ادامه ماتریس سوات برای این معیارها تشکیل گردیده و کلیه نقاط قوت ضعف فرصت و تهدید مشخص شده است ،در ادامه میزان اهمیت این نقاط قوت و ضعف از طریق مصاحبه با صاحبنظران با استفاده از مقایسه ی دودویی AHP در نرم افزارexpert choice مشخص و اولویت بندی گردیده شده سپس جمع بندی،تصمیمات لازم و پیشنهاداتی برای تبدیل این خیابان به پیاده راه صورت گرفته است.در نتیجه پژوهش در بین معیارها ترافیک و حمل و نقل با بیشترین وزن407/0، کاربری و دسترسی با وزن205/0، ملاحظات اقتصادی با وزن183/0، ایمنی و امنیت با وزن113/0، سیما و منظر با وزن051/0و شرایط اجتماعی با کمترین وزن040/0قرار دارند و در بین زیر معیارها، موافقت ساکنین با بیشترین وزن 311/0،ایجاد رونق اقتصادی برای محل با وزن 222/0،تاثیر همجواری فعالیت های تجاری در میزان استفاده از مسیر با وزن 155/0،وجود امنیت با وزن 108/0،تنوع کاربریها(تجاری،اداری،خدماتی،مسکونی) با وزن 72/0،عدم ایجاد مشکلات ترافیکی بعداز پیاده محور کردن این مسیر برای سایر خیابانها با وزن 51/0،نزدیکی به مرکز شهر با وزن 40/0،ارتباط و دسترسی مناسب به سایر فضاها