احسان حیدرزاده

مقدمه: حضور یا عدم حضور انسان ها در فضاها و قلمرو های عمومی به عنوان بازنمایی رفتار انسان منجر به ظهور نشانه هایی از مشارکت خواهد بود. لذا هدف از پژوهش حاضر، شناسایی و استخراج مولفه های موثـر بـر اجتماع پذیری فضاهای عمومی؛ تحلیـل و تبییـن همبسـتگی روابط میان آن ها، تایید مدل پیشنهادی؛ و در نهایت نیز ارزیابی عملکرد اجتماع پذیری مورد مطالعه به تفکیک مولفه های تایید شده توسط خبرگان است. داده و روش: این پژوهش ;کاربردی و دارای ماهیت توصیفی-تحلیلی است و با به کارگیری روش کمی انجام گرفته است. بخش مبانی نظری با استفاده از منابع کتابخانه ای و بخش میدانی با روش کمی با استفاده از پرسشنامه، و آزمون مدل به روش آزمون دو جمله ای در نرم افزار SPSS و تحلیل عاملی تأییدی در نرم افزار Lisrel انجام شده است. جامعه ی آماری این پژوهش کل جمعیت شهر بوشهر؛ 252 هزار نفر و نمونه ی آماری با استفاده از فرمول کوکران برابر با 150 نفر است. روش نمونه گیری هدفمند بوده است و شهروندانی انتخاب شده اند که تجربه ی ادراک کوچه حاج رئیس را در طول زمان داشته اند. یافته ها: شاخص های آماری به وضوح نشان می دهد که مدل پیشنهادی به خوبی با داده ها هماهنگ شده است و همانطور که پیش بینی می شد، مولفه های کالبدی، فعالیتی_اجتماعی و ادراکی_معنایی، تبیین کننده مفهوم اجتماع پذیری هستند و همچنین هر یک از شاخص های نامبرده قادر به سنجش این مولفه ها هستند. نتیجه گیری: از میان مجموع مولفه های موثر بر اجتماع پذیری کوچه حاج رئیس، مولفه های دسترسی و ارتباطات، روئیت پذیری، مبلمان اجتماع پذیر، کاربری های فعال، عملکرد فضا در جذب گروه های مختلف سنی و در نهایت انعطاف پذیری از دیدگاه مراجعه کنندگان در وضعیت نامطلوبی قرار دارند. در انتها نیز به منظور تغییر وضعیت مولفه های نامطلوب پیشنهاداتی ارائه شده است.