احسان حیدرزاده

زمینه و هدف: بسیاری از جوامع شهری در جهان با الگوهای متفاوتی از تخریب و اوباش گرایی و پیامدهای منفی آن مواجه هستند. وجود چنین تهدیدی غالباً معطوف به اموال و زیرساخت های عمومی و حتی خصوصی بوده و در بعضی موارد خسارت های جبران ناپذیری به فضاهای شهری وارد می آورد. هدف از انجام پژوهش پیشِ رو، شناسایی شاخص ها و عوامل مصداقی اوباش گری و طبقه بندی گونه های آن را در دو پارک ساحلی سیادت و مرجان بندر - شهر بوشهر است. روش: جامعه آماری شامل مجموعه ای از مراجعین و بازدیدکنندگان این دو پارک ساحلی است که از میان آن ها 100 نفر (50 نفر به ازای هر پارک) به عنوان نمونه به صورت هدفمند انتخاب شده اند. ضمناً برای طبقه بندی و تبیین گونه های اوباش گری از روش تحلیل عاملی اکتشافی در نرم افزار اس پی اس اس استفاده شد. یافته ها: مطابق یافته ها، 18 شاخص اوباش گری در پارک ها را می توان در 5 گونه تخریب «عناصر رفاهی و تفریحی»، «عناصر زیرساختی»، «عناصر خدماتی»، «عناصر زیست محیطی» و «عناصر بصری و زیباشناسانه» دسته بندی کرد که در مجموع حدود 58 درصد از واریانس عامل ها را تبیین می کنند. نتیجه گیری: یافته های نهایی این پژوهش نشان می دهد شدت اوباش گری در پارک مرجان که در فاصله دورتری از مراکز فعالیتی و سکونتی بوشهر قرار دارد، بیش تر از پارک سیادت مشاهده می شود که این موضوع می تواند نشان دهنده اهمیت حضور شهروندان و گردش گران و نقش نظارتی است که این افراد می توانند در برابر افراد متمایل به تخریب گرایی داشته باشند. در نهایت راه کارهایی برای کاهش شدت اوباش گری در این دو فضای شهری ارائه شده است.