غلامرضا عبدی

زمینه: با توجه به اینکه پساب میگو عاملی برای یوتروفی شدن منابع آبی است و از طرفی منبعی خوب از مواد آلی است پس میتوان از آن دوباره برای کشت گونه های مناسب استفاده کرد. هدف: امکان مدلسازی آزمایشگاهی کشاورزی تلفیقی با آب دریا با استفاده از پساب میگو بررسی شد. روش‏شناسی: تعداد 1000 قطعه میگو با میانگین وزن 5/0 گرم از مرکز پرورش پارس آبزیستان خریداری و در تانک های فایبرگلاس در ایستگاه تحقیقاتی ماهیان دریایی پژوهشکده خلیج فارس دانشگاه خلیج فارس بوشهر نگه داری شد. پس از طی مرحله سازگاری، میگوها به طور تصادفی انتخاب و در دو مخزن پلی اتیلنی 4000 لیتری توزیع گردیدند. پس از مخازن میگو، در چهار مخزن 300 لیتری با حجم آبگیری200 لیتر، جلبک قرمز گراسیلاریا کشت داده شد. پس از مخازن جلبک گراسیلاریا، چهار مخزن پلی اتیلنی 300 لیتری با حجم آبگیری 200 لیتر، ماهیان صبیتی پرورش داده شد. تعداد 40 بچه ماهی صبیتی با میانگین وزن 1±26 گرم از مرکز تکثیر و پرورش ماهیان دریایی بندر امام خمینی خریداری و در تانک های فایبرگلاس در ایستگاه تحقیقاتی ماهیان دریایی پژوهشکده خلیج فارس دانشگاه خلیج فارس بوشهر نگه داری ‏شدند. پس از آن، در مخازن 300 لیتری پلی اتیلنی (چهار مخزن) با حجم آبگیری 200 لیتر، میکروجلبک دونالیلا کشت داده شد و در آخر چهار مخزن پلی اتیلنی 300 لیتری با حجم آبگیری 200 لیتر، آرتمیا کشت داده شد. در این آزمایش، در هر مرحله از پساب مرحله قبل استفاده می شد. یافته‏ها: میانگین وزن نهایی و ضریب رشد ویژه ماکروجلبک گراسیلاریا گروه شاهد (به ترتیب (9/4±1/526) ( 0/0±63/0)) نسبت به ماکروجلبک گراسیلاریا تحت تیمار (به ترتیب (4/3±1/428) و ( 0/0±39/0) ) با آب میگو به طور معنی داری بالاتر بود. در بین شاخص های رشد، نتایج میانگین طول نهایی و افزایش طول در گروه شاهد و ماکروجلبک گراسیلاریا تحت تیمار اختلاف معناداری مشاهده نشد. روند رشد و افزایش تراکم جلبک های دونالیلا در تیمار شاهد بسیار بیشتر از تیمار دونالیلا کشت شده با پساب ماهی است و تفاوت معناداری در تمام دوره نشان داده می شود. میزان آمونیاک (1/0±29/0) و نیتریت ( 06/0±26/0) در مخازن گراسیلاریا کورتیکاتا در روز 1 روند کاهشی مشاهده شده است و میزان نیترات (67/1±67/11) افزایش یافته است. میزان آمونیاک(06/0±17/0)، نیترات ( 67/1±33/18) و پی اچ (0/0±32/8) بین گروه