حسین علی اکبری هره دشت

رمان جاده اثری تکان دهنده، ژرف و هولناک نوشته ی کورمک مک کارتی، داستانی است که از پایان جهان، تمدن، انسانیت و زندگی آغاز می شود. قهرمانان ناشناس سفری سخت را از طریق منظره ای بی ثمر و مرگ بار در یک محیط پسا آخرالزمانی که با خاکستر، خون و آدم خوارها مشخص شده است، آغاز و برای زنده ماندن تقلا می کنند. جاده ای که پدر و پسر در آن حرکت می کنند، منظره ای مخدوش از زمین بایری است. جایی که مفاهیم، ایده ها، موجودیت ها و ارزش ها گم شده اند، مرزهای تعیین کننده بین شهرها و ایالت ها تنها خطوطی هستند بر روی نقشه ای فرسوده؛ و آنچه باقی می ماند فضای محوی است. این فضای نامعین و محو رابط نامشخصی از همه دوگانگی ها است که یک ذهنیت ترکیبی را برای بقای قهرمانان ضروری می کند. این مطالعه با بهره گیری از نظریه های مطالعات مرزی، به ویژه آن هایی که توسط گلوریا ای. آنزلدوآ ارائه شده است، نشان می دهد که چگونه کورمک مک کارتی یک محیط بایر سنتی را پس از یک فاجعه در سراسر جهان به یک سرزمین مرزی روان شناختی گسترده تبدیل می کند. در این پایان نامه پیشنهاد می شود که محیط فیزیکی در رمان به حالت روان شناختی تبدیل شده است که در آن شخصیت ها به تدریج ذهنیت سرزمین مرزی را توسعه می دهند که نقشی محوری در استراتژی های بقای آن ها دارد، به طوری که در این اثر سفر کهن الگوی آن ها ترسیم شده است.