حسین اسلامی

کلیات و هدف: جفتشدن یونهای آبگریز تکنیکی برای کاهش خاصیت آبدوستی مولکولهای باردار )دارو( است که با جفت کردن آنها با یونهای با بار مخالف )آبگریز( انجام میشود. این روش برای کنترل حاللیت مولکولهای باردار در یک حالل استفاده میشود و در دارورسانی از اهمیت ویژهای برخوردار است. روش کار: در این کار، ما شبیهسازیهای دینامیک اتالفی ذرات (DPD (را به منظور درک میکروسکوپی پدیده جفتشدن یونهای آبگریز در پلیمیکزین B) PMB (و اولئات (OA (انجام دادیم. حالل و یونها بهطور صریح در شبیهسازیها گنجانده شدند. ما تأثیر غلظتهای نسبی PMB و OA( نسبت بار(، آبدوستی حالل و غلظتهای PMB و OA را در یک ترکیب ثابت بر پایداری ساختاری و آبگریزی خوشههای جفتشده و همچنین دینامیک این فرایند را بررسی کردیم. نتایج: نسبت بار )کاتیون به آنیون( یک عامل مهم در تنظیم خاصیت آبگریزی خوشه ها است؛ حداکثر آبگریزی مربوط به نسبت بار OA:PMB برابر 1:1 است. بررسی خوشهبندی در مخلوطهای اتانول-آب نشان داد که کارایی خوشهبندی با افزایش محتوای اتانول در آب کاهش مییابد. در حالی که افزایش کسر مولی اتانول تا یک مقدار آستانهای )0/4( تأثیر قابلتوجهی بر کارایی خوشهبندی ندارد، در غلظت باالتر اتانول، کاهش ناگهانی در کارایی خوشهبندی مشاهده شد. دینامیک تبادل کاتیون یا آنیون بین خوشههای آبگریز و محلول اطراف نشاندهنده دو فرآیند با زمانهای آسایش متمایز است که زمانهای آسایش آنها با فاکتور 100 تفاوت دارند. بحث و نتیجه گیری: فرآیند سریعتر به تبادل یونهای کاتیون یا آنیون در سطح خوشه با محیط اطراف تعلق دارد و فرآیند آهستهتر به برقراری تعادل بین یونهای OA/PMB در خوشه و محلول مربوط میشود. مقیاس زمانی برای فرآیند آهستهتر اطالعات مفیدی در مورد نرخ رهایی دارو از کمپلکس جفتشده یون آبگریز ارائه میدهد.