هانا اعتمادی

مدیریت جدید روستایی با مسایل و مشکلات بسیاری روبرو است و آن متکی بر نحوه استفاده از ظرفیت های درونی جوامع محلی ، اداره و کنترل دقیق مکان و بهره وری از منابع موجود می باشد (مهدوی و کریمی پور، 1391). در سطح اجتماعات محلی، مفهوم مدیریت مبتنی بر جامعه محلی، فرآیندی است که در آن نمایندگان گروههای ذی نفع به صورت منظم با هم در تعامل می باشند. تعاملی که هسته اصلی آن مبتنی بر مشارکت جامعه محلی شکل میگیرد. سازمان های بنیادی مبتنی بر جامعه محلی نقش زیادی در ایجاد فرآیند تصمیم-گیری، فراهم کردن اعضا، بهبود وضعیت اقتصادی، تشویق توانمندی های جامعه و خدمت رسانی دارند و به عنوان کانالی برای سازماندهی جامعه محلی دارای یک نقش ضروری می باشند. آنها معمولا مقیم جامعه محلی هستند و به خوبی با افراد در ارتباط اند. از این رو آنها دارای مزایای زیادی از جمله آگاهی از نیازهای جامعه محلی می باشند و برای پاسخگویی موثر و بسیار سریع به مسائل روستایی نسبت به سازمانهای دولتی و یا غیر دولتی در موقعیت مناسبی می باشند. به علاوه آنها نشان داده اند دارای ظرفیت بسیج منابع محلی برای توسعه بنیادی هستند (رشیدپور، 1389). این مفهوم گسترده از مدیریت روستایی علاوه بر اینکه مشکلات رسیدگی به امور مربوط به روستا را بیان می کند، چگونگی مواجهه مطلوب با روستا و مدیریت روستایی را برای کارشناسان و متخصصین در محورهای یاد شده آشکار می سازد (قدیری و ریاحی، 1383). در سالهای اخیر شورای اسلامی و دهیاری ها به عنوان مدیریت جدید روستاها تعریف گردیده اند. دهیاران و شوراهای اسلامی به عنوان نهادهای مردمی و محلی که مدیریت روستاهـــا را بر عهده دارند می توانند با اجرای سیاستگذاری، مدیریت و اجرای برنامه های مختلف آموزشی، توسعه زیرساختهای لازم، کمک به جذب منابع مالی و اموری از این دست در توسعه روستاها نقشی اساسی ایفا کنند (شیخی و همکاران، 1392) آینده مدیریت جدید روستایی متکی بر ظرفیت های جوامع محلی با اداره و کنترل دقیق مکان و بهره وری از منابع موجود می باشد. بنابراین رسیدن به هدفی همچون توسعه روستایی در سرزمین، مستلزم پیمودن راهها و به کارگیری ترفندها و تکنیک های متعددی است. مدیران روستایی از طریق هدایت و رهبری محلی، آگاه سازی مردم، سرعت بخشی به کارها، مشورت با سازمانها و ادارات محلی برای برنامه ریزی، تصمیم گیری و اجرای فعالیتهای مربوط