حسین مهتدی

به کارگیری حروف در هر زبان، تابع مقتضیات همان زبان است، به همین خاطر اغلب حروف فارسی و عربی با یکدیگر منطبق نیستند. این نابرابری باعث می شود مترجم نتواند به خوبی از عهدۀ ترجمه برآید، اما با مراجعه به کتاب های صرفی و نحوی، بلاغی و نیز تفاسیر و یافتن معانی این حروف و انعکاس آن در ترجمه تا حد زیادی می تواند این نقیصه را جبران کرد. نگارنده در این مقاله بر آن است تا از میان معنای حرف «فی» به تبیین معنای ظرفیت آن و تطبیق این معنا در ترجمه های آقایان معزی و آیتی و مشکینی بپردازد. مهم ترین نتایج پژوهش نشان می دهد که دقیق ترین معادل یابی مربوط به ترجمۀ تحت اللفظی و سپس تفسیری است و کم ترین انطباق نیز در ترجمۀ جمله به جمله یاقت گردید. بیشترین تأثیرپذیری از تفاسیر نیز مربوط به ترجمۀ مشکینی می باشد. ترجمۀ آیتی در بسیاری موارد واژه های را در ترجمه کم یا زیاد کرده است. نگارنده بر آن است تا با استفاده از شیوۀ استقرائی و توصیفی تحلیلی به ارزیابی این سه ترجمه در ترجمۀ معنای ظرفیت حرف «فی» در قرآن بپردازد.