حسین مهتدی

مترجم برای ارائ? ترجمه ای نیکو باید به قواعد دستوری زبان مبدأ پایبند باشد و در زبان مقصد به بهترین شکل آنرا معادل سازی کند؛ یکی از این اصول توجه به معانی حرف جرّ «باء» است. هدف از این پژوهش، آشنایی با عملکرد مترجمان قرآن، آیتی1 (جمله به جمله) و معزّی2 (تحت اللفظی) در معادل یابی حرف «باء» سببیّت است؛ بنا براین با بهره گیری از تفاسیر و منابع دستوری زبان مبدأ و مقصد و روشی استقرائی و توصیفی تحلیلی، به بررسی و نقد دو ترجم? آیتی و معزّی از معنای سببیت حرف جرّ «باء» پرداخته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد به دلیل پایبندی به قواعد دستوری زبان مبدأ و رعایت اصل امانت داری، بهترین معادل سازی در ترجم? معزی نمود دارد؛ ولی چون در ترجمه های کنونی، زبان معیار روز ملاک هست بنابراین ترجم? آیتی علاوه بر رعایت قواعد دستوری زبان مبدأ، بیشتر به زبان مقصد نزدیک بوده و به قواعد دستوری روز نیز بیشتر پایبند است؛ بنابراین ترجمه ای مأنوس تر است.