حسین سلیمی

ادبیات پایداری ندای آشکار ملّتهای است که روح آزادیخواهی را فریاد میکشند. هرچند اینگونة ادبی، این عنوان را کمتر از یک سده به خود یافته است، لیکن قدمتی به درازای آفرینش انسان دارد. از جانبی دیگر با همه تفاوتها، گاه در میان امّتها با زبانها و نژادهای مختلف میتوان نقاط مشترک بسیاری پیدا کرد. این وجه مشترک را در دفاع از سرزمین و آرمانهای آنان نیز میتوان جستجو نمود. یافتن این ویژگیهای مشترک ادبی را در بخشی دیگر از مطالعات ادبی با نام ادبیات تطبیقی میتوان پیگرفت. ایرانیان و فلسطینیها در تاریخی به درازای چندین هزاره، شاهد یورش خارجی و یا استبدادهای داخلی بوده و هستند. این خود عاملی شده است که در کنار مبارزههای مسلحانه، خلق آثار ادبی با مفاهیم پایداری و مقاومت، جایگاه خاص خود را یافته باشد. در صدسال اخیر و از ابتدای مشروطه، ادبیات ایران رنگ و بوی مبارزه بیشتری به خود گرفت. پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و تبدیل آزادی قدس به یکی از آرمانهای آن باعث گردید که مبارزات مردم دو کشور از سمت وسوی یکسانی برخوردار شود. محمود صالح الهواری شاعر معاصر فلسطینی است که دوشادوش مردم کشورش، مبارزه با اسرائیل را در اشعار خود پی گرفت. از نمادهای شعری وی میتوان به زیتون، انجیر و بادام اشاره کرد. مرتضی حیدری آل کثیر نیز از شاعران جوان خوزستانی است که به دو زبان فارسی و عربی شعر میسراید. آشنایی او با شاعران مقاومت در جهان عرب و علاقه به مسائل جهان اسلام در اشعار او نمود زیادی پیداکرده است. مبارزه با طاغوتهای زمان، وطن دوستی و قیام در برابر دشمن تجاوزگر از مضامین بارز اشعار اوست. این پژوهش که با روش توصیفی – تحلیلی صورت گرفته است تلاش دارد تا همانندی و همگونی های مضمونی و شکلی در ترسیم مؤلفه های پایداری را در شعر این دو شاعر متعهد و پایداری مورد بررسی قرار دهد.