حسین سلیمی

هر نوع ادبی دارای زبان مخصوص به خود است که آن را از دیگر انواع متمایز می کند. نوع ادبی حماسه نیز زبان خاص خود را دارد. زبانی که در سطوح واژگانی، نحوی، بلاغی و محتوایی، شاخص های خاص خود را دارد. از سوی دیگر، زبان حماسی در گذر زمان و به دنبال گسترش حماسه سرایی، در سطوح مختلف دچار تحول می شود اما هر اثر حماسی، با زبان معیار که در شاهنامه فردوسی است سنجیده می شود. مهرداد اوستا از پیشروان شعر اعتراضی ادبیات معاصر است که در سروده های اعتراضی و حماسی خود سعی کرده است اشعار خود را بر اساس زبان معیار حماسی بسراید. این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی باستان گرایی در شعر مهرداد اوستا می پردازد. نتایج نشان می دهد که او در سطوح مختلف موسیقیایی، واژگانی و محتوایی توانسته است شعر خود را به زبان معیار حماسی نزدیک کند. ازنظر بلاغی، هرچند اشعار اوستا به نظر ساده و عاری از فنون ادبی می نماید؛ اما تقریباً و با استفاده از تشبیهات محسوس به محسوس و تشبیهاتی که دارای رکنی که مضمون حماسی داشته باشد و نیز اغراق و مبالغه، توانسته داست موازین زبان معیار حماسی را رعایت کند. ازنظر نحوی، اوستا توانسته است به آسانی هنجارهای نحوی را رعایت کند و به یاری آن ها و به یاری آن ها، فضاهایی حماسی خلق کند. در بخش محتوایی نیز، شاعر ضمن استفاده از بن مایه های حماسی و استفاده از روایات پهلوانی و ملی توانسته است، سروده های خود را به عنوان اشعاری حماسی برای مخاطب دلپذیر نماید.