حمید شاهبندرزاده

امروزه با گسترش شهرها و افزایش جمعیت شهری، یکی از مهمترین مشکلات مردم پیدا کردن راه حلی برای کم کردن طول و زمان سفرهای درون شهری خود است. از طرفی نیز نارسایی در سیستم حمل و نقل زمینی به خصوص حمل و نقل شهری به عنوان یکی از موانع رشد و توسعه هر کشوری به شمار میرود. بنابراین با توجه به مشکلاتی که امروزه در اثر افزایش تعداد وسایل نقلیه در شهرهایبزرگ و متوسط ایران به وجود آمده است، سیاست تقویت استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی از تدابیر ارزنده به شمار میرود. حمل و نقل عمومی، به ویژه اتوبوسرانی در توسعه کارکردهای شهری از اهمیت خاصی برخوردار است. بنابراین پرداختن به ابعادمختلف این سامانه برای افزایش کارآیی آن گامی در جهت حل مشکلات مذکور خواهد بود. یکی از راههای کاهش مشکلات حمل و نقل شهری و رهایی از معضل وابستگی به خودرو، تحقق نظام جامع حمل و نقل عمومی با سطحی از کیفیت و کارایی است کهترجیح استفاده کنندگان نسبت به انتخاب این روش سفر را برانگیزد. سیستم اتوبوسرانی که جزئی از سامانه حمل و نقل عمومیاست در صورت ارائه خدمات با سطح بالایی از کیفیت میتواند به عنوان یکی از بهترین گزینهها جهت جابجایی حجم بالای مسافران در شبکهای پیوسته در سطح شهر، رضایت خاطر شهروندان را فراهم نموده و باعث افزایش گرایش به استفاده از این سیستم حمل و نقلی گردد. در این راستا برای بهینه سازی سیستم حمل و نقل عمومی به منظور خدمات رسانی ایمن، مستمر، ارزان، سریع و مطلوببه متقاضیان سفرهای درون شهری تلاش گستردهای را باید آغاز کرد. با انجام روش کتابخانهای، یکی از راههای بهبود ناوگان حمل و نقل عمومی، مسیریابی می باشد که در این پژوهش معیارهای مسیریابی مورد بررسی قرار گرفته است. مهمترین این معیارها عبارتند از: وسیله نقلیه، جمعیت، سازمان اتوبوسرانی، راهسازی، هزینه، زمان.