خداداد بحری

ناصح الدین ارّجانی (460 - 544ق) از شاعران عربی سرای زاد? ایران است که با وجود فراوانی شعر و بلاغت کلام، هم در میان عرب ها و هم در بین ایرانیان ناشناخته مانده است. نویسنده در این مقاله تلاش نموده که ضمن معرفی شاعر و جایگاه وی در ادب عربی، چگونگی نگاهش به روزگار را بررسی نماید و تصویری را که از روزگار در شعرش ترسیم کرده، نشان دهد. برای بررسی این موضوع، شکوائیه ها و مرثیه های شاعر به روش تحلیلی-توصیفی بررسی شده است. نویسنده به این نتیجه رسیده است که شاعر هم به روزگار و هم به مردم نگاهی بدبینانه دارد. وی روزگار را سبب حوادث ناگوار برای آدمیان، بر هم زنند? جمع دوستان، سد رسیدن به آرزوها و قدرتی قهار و خبیث می داند که هر روز به رنگی در می آید. از نظر او مردمان زمانه منافق، بی خیر و بی عاطفه، دور از نجابت و بی وفا هستند و به حکومت نا پایدار دنیا دل می بندند و بدان مغرور می گردند. نویسنده همچنین به این نتیجه رسیده است که سبب ناراحتی شاعر از روزگار و مردمان زمانه ناکامی وی در کسب ثروت به وسیل? شعری است که آن را در درجه بالای بلاغت می داند و بارها به آن افتخار کرده است.