علی اکبر کیانی

تجربه چند دهه اخیر از نهادها و اتحادیه های بین المللی ثابت کرده هماهنگی و همکاری در شروع و پیشبرد طرحهای علمی و صنعتی که در خدمت تعالی و رفاه بشر قرار گیرد بستری مناسب بوده که ضمن ایجاد چارچوبی معین برای تعامل همه طرفین و مخاطبین پروژه ها، این امکان را فراهم آورده تا مناسبات بین المللی از رهیافت ایدئولوژیک و رقابت برانگیز به سمت روابط تکنیکی و تعاونی سوق یابد. امروز در عصر ارتباطات و اطلاعات، تکنولوژی و سیاست رابطه ای دو جانبه، تنگاتنگ و اجتناب ناپذیر با هم دارند و روند جهانی شدن که بر روی این دو ستون در حال شکل گیری است ایده دهکده جهانی را بیش از پیش عینی تر می سازد. لذا تلاش در جهت اینکه عامل تکنولوژی، که نقش ابزار را در این پروسه بازی می کند، به نحوی سازماندهی شود که تبدیل به عامل مناقشه و رقابت مخرب نگردد ضروری است. این امر مستلزم ایجاد سازوکاری برای اینکه ابتدائاَ نیازمندیها و چالشهای کل نوع بشر- البته با ملاحظه الزاماتی که نواحی ویژه برای خود دارند و همچنین در نظر داشت مزیتهای نسبی آنها- تعیین و تنظیم گردد و متعاقباَ تحقیق و توسعه برای علت یابی و کشف راه حل ها با بکارگیری حداکثر پتانسیلهای ممکن منطقه ای و جهانی به انجام رسد. در این پژوهش ما ضمن بررسی این روند به معرفی و تبیی مصداقی شاخصی دراین زمینه - یعنی پروژه ایتر (ITER) – می پردازیم