علی اکبر کیانی

در روند پر فراز و نشیب برنامه هسته ای ایران که از اواخر دهه 40 شمس ی آغاز گر د ید و با پشت سر نهادن دو بحران عمده (انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی) به شر ایط دشوار امروز ر سیده, آنچه که در مجموع قابل توجه است عدم به کار گیری همه توانمندی های علمی و تکنولو ژ یک د اخلی در این پروژه حساس از یک طرف , همچنین عدم ملاحظه ترتیبات بین المللی ( سیاسی – حقوقی و فنی) بوده است. در این تحقیق ما سعی خواهیم نمود از یک دیدگاه جدید که همان چارچوب ارزش علمی و تکنولوژیک است به برنامه هسته ای ایران نظر افکنده و آنچه در مطالعه به عنوان نقاط ضعف و کمبود ملاحظه شود استخراج نماییم . با این دیدگاه که درک موانع و نواقص و گردآوری آنها در مجموعه ای که در یک چارچوب نظری بررسی شده اند - درحد بضاعت این پژوهش- خود کاری نو و با اهمیت در این زمینه است، در پایان خواهیم کوشید با یک رویکرد استراتژیک به مسایل، به ارائه راهکارهایی برای رفع آنها برآییم. با این وصف عمده مسایلی که قابل اشاره اند شامل موارد زیر می گردند : 1- تصمیم گیریهای سیاسی برای پروژه های کلان صنعتی . -2 سپردن تعهدات بین المللی بدون ملاحظه نظرات و الزامات متخصصین فنی . 3-ضعف در سیستم مدیریت پروژه ها . 4- فقدان کنترل بر مبادلات هسته ای . 5- تبلیغات احساسی و هزینه های آن . 6- فقدان آموزش عمومی صحیح از ماهیت و مخاطرات این تکنولوژی. 7- عدم آگاهی از مراحل و زمانبندی پروژه . 8- شتابزدگی در تکمیل پروژه. 9- فقدان ارتباط درون ساختاری علمی - تحقیقاتی برای مکمل بودن سیستم. 10 - مسئله انتقال تکنولوژی.