مصطفی دهقانی

زمینه: پایداری ازدواج یک سازه در روابط زناشویی است که به عنوان باقی ماندن قانونی رابطه ازدواج دریک خانواده (عدم وجود انحلال یا طلاق) در طول زمان تعریف می شود. هدف: پژوهش حاضر پیش بینی پایداری زندگی زناشویی براساس سبک های دلبستگی عاشقانه، عملکرد جنسی و شیوه های حل تعارض زنان در دو گروه دارای زندگی زناشویی پایدار و ناپایدار در استان اصفهان بود. روش‏شناسی: روش پژوهش حاضر همبستگی و از نوع پیش بین بود. جامعه ی آماری این پژوهش زنان متاهل استان اصفهان در سال1402 بودند که از بین آن ها 516 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند. بر اساس نقطه برش پرسشنامه بی ثباتی زناشویی 414 در گروه دارای زندگی زناشویی پایدار و 102 نفر در گروه دارای زندگی زناشویی ناپایدار قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های شاخص بی ثباتی زندگی زناشویی زنان(MLL)، سبک های دلبستگی عاشقانه(BSQ)، عملکرد جنسی(FSFI) و شیوه های حل تعارض(ROCI-II) بودند. یافته‏ ها: یافته های پژوهش نشان داد که سبک های دلبستگی عاشقانه ایمن، پریشان، گسسته و عملکرد جنسی و همچنین شیوه های حل تعارض یکپارچه،اجنابی، مسلط، مصالحه و ملزم شده عضویت گروهی زنان را در دو گروه با زندگی زناشویی پایدار و زندگی زناشویی ناپایدار پیش بینی می کند. نتیجه‏ گیری: بنابراین باتوجه به یافته های این پژوهش می توان به اهمیت وتاثیر سبک های دلبستگی عاشقانه, عملکرد جنسی و شیوه های حل تعارض در پیش بینی پایداری زندگی زناشویی اشاره کرد. این نتایج می تواند به مشاوران و روانشناسان کمک کنند تا در مشاوره با افرادی که بی ثباتی زندگی زناشویی را تجربه می کنند به تاثیرگذاری این عوامل و ارائه ی مداخلات و آموزش های لازم در این زمینه بپردازند.