مهدی محمدی

مناطق ساحلی از جمله آسیب پذیرترین مناطق آبی محسوب می شوند. این مناطق در مسیر مستقیم تخلیه مواد زائد مواد خروجی و صنعتی و خانگی، تغییرات فیزیکی در زیستگاههای طبیعی نظیر بسترهای جلبک دریایی، آبسنگهای مرجانی و جنگلهای مانگرو در اثر افزایش فشار جمعیت و فعالیتهای توسعه از اهیمت زیادی برخوردار هستند. پسابهای (صنعتی و خانگی) از جمله مهم ترین علل آلودگی نواحی ساحلی هستند. جلبکها بیشترین فراوانی را در دریاها و اقیانوسها دارند. نیازهای عمده آنها عبارتند از: - 1آب دریا -2نور کافی جهت فتوسنتز -3مواد مغذی در این میان افزایش مواد مغذی و بیوژن (کربن و نیتروژن) به محیط کشت منجر به افزایش درصد بازده تولید جلبکها می شوند. گیاه پالایی بویژه جلبکها عامل اصلی هستند که برای بهبود کیفیت پساب انتخاب شده اند. این جلبکها به طور قابلتوجهی به جذب مواد مغذی که از سرزمین اصلی وارد دریا می شود کمک میکند و یک زیست فیلتر جلبکی را در امتداد و نزدیک ساحل تشکیل میدهد. با توجه تعدد فلر در منطقه و ورود پسابها به سواحل و بالا بودن غلظت فلزات سنگین در آبهای ساحلی عسلویه در این طرح با استفاده از قدرت زیست پالایی گیاهان دریازی و ساحلزی در جذب فلزات سنگین، مواد بیوژن(نیتروژن، سولفور) و همچنین قدرت جذب و ترسیب CO2از طریق سامانه تلفیقی بر آن شدیم تا با پیاده ساری این سیستم ضمن کمک موثر به محیط زیست و رفع آلاینده های خطرناک از آبهای ساحلی بتوانیم تولیدات با ارزش افزوده بالا را از این سامانه های تلفیقی تامین نماییم. کشاورزی با آب دریا ( )sea water agricultureعنوانی است که به سامانههایی اطلاق میشود که بر پایه آبهای شور به وجود آمدهاند. مراکز تحقیقاتی متعددی در جستجوی معرفی منابع جدید تأمین پروتئینها، چربیها و زیستتودهای هستند که توانمندی تولید در سیستم پساب بهبود یافته برای تطبیق با شرایط آینده زمین را داشته باشند