سید محمد موسوی

در طول تاریخ همیشه انسان ها در پی سازگاری با محیط و شرایط زندگی خود بوده اند. همچنین از آن جایی که با ساخته شدن یک فضای معماری، اثر آن تا مدت ها از جنبه های عملکردی و زیبایی شناسی در سایت ساخته شده باقی می ماند، اصل مهم حفظ پایداری ساختمان ضروری می نماید. هدف اصلی این پژوهش، بررسی مشارکت اولیه و دائمی کاربران با فضای معماری در جهت افزایش پایداری کالبدی_عملکردی ساختمان با استفاده از فاکتور انعطاف پذیری می باشد. در این پژوهش با روش تحلیلی _توصیفی اطلاعات مورد نیاز از طریق منابع کتابخانه ای به دست آمده و در پایان الگوهای انعطاف پذیری مشارکت محور معرفی شده اند. این الگوهای پیشنهادی، شامل: طراحی مدولار، انعطاف پذیری در مقیاس خرد و کلان و تجهیزات مربوط به انعطاف پذیری فضا، راهکارهایی برای رسیدن به پایداری بیشتر از طریق مشارکت دائمی کاربران پیشنهاد می دهند.