سید محمد موسوی

امروزه بافت های تاریخی از مناطق مهم در جهان بشمار می روند که جزئی از هویت شهروندان یک کشور و روشی برای آشنایی با سنت های گذشته است. از طرفی کیفیت زندگی و نقش اجتماعی انسان است که می تواند به یک منطقه جانی دوباره ببخشد. در شهر شیراز بواسطه طرح تخریب بخشی از بافت و توسعه حرم شاهچراغ (ع)، مهاجرت افراد بومی و ساکن شدن مهاجران و افراد غیربومی، بافت تاریخی به محلی برای اسکان معتادان با کاهش امنیت و تعاملات اجتماعی تبدیل شده است. این پژوهش راهکاری برای احیای بافت تاریخی با رویکردی بر مبنای افزایش تعاملات زندگی اجتماعی ساکنان ارائه می دهد. روش پژوهش توصیفی-تحقیقی است و با اطلاعات کتابخانه ای و تجربه نگارندگان راهکارهایی را ارائه می دهد. نتایج حاکی از این است که طراحی یک مجتمع فرهنگی در بافت تاریخی، در نقطه ای مکانمند، همراه با فعالیت های مدیریت شده، علاوه بر آنکه می تواند باعث زنده شدن مجدد بافت تاریخی گردد، با افزایش سطح کیفیت زندگی و تعاملات اجتماعی ساکنان بومی، به بخشی از نیازهای مردم آن منطقه پاسخگو می باشد.