سید محمد موسوی

در دهه های اخیر نیاز به اقامتگاه های بومگردی در برخی مناطق کشور که دارای جاذبه های گردشگری یا فرهنگی خاصی هستند، به شدت حس می شود. در بعضی از شهرهای بزرگ ایران کاروانسراهای متروکه برای این منظور استفاده می شوند. لارستان، یکی از وسیع ترین شهرستان های استان فارس بعد از شیراز به حساب می آید. این منطقه با توجه به وجود بناهای تاریخی، فرهنگ غنی و زبان خاص مردم، ارتباط با کشورهای حاشیه خلیج فارس به واسطه داشتن فرودگاه بین المللی، قرارگیری در محور پررفت وآمد شیراز- بندرعباس و بویژه پل ارتباطی بین شهرهای جنوبی کشور و شهر شیراز (قطب پزشکی ایران)، می تواند به یکی از قطب های گردشگری جنوب کشور تبدیل شود. متاسفانه نبود اقامتگاه مناسب برای مسافران و گردشگران، یکی از معضل های این شهرستان است. در این مقاله، با بررسی و تحلیل کاروانسراهای تاریخی واقع در شهر لار، تغییر کاربری آنها به عنوان اقامتگاه بومگردی ارزیابی می شود. روش تحقیق کلی این مقاله توصیفی- تحلیلی می باشد و گردآوری اطلاعات نیز به روش میدانی و مطالعات کتابخانه ای انجام گردیده است. در بین کاروانسراهای مورد مطالعه کاروانسرای نو واقع در مرکز شهر لار پتانسیل بالایی برای تغییر کاربری به اقامتگاه بومگردی دارد.